Padişah bir gün veziriyle otururken sorar:

“İstanbul’da evliya çok mu?” Vezir:

“Aman efendim, İstanbul evliya yatağıdır.” der.

“Hadi o zaman onları ziyaret edelim.”

   Tebdil-i kıyafet ile gezmeye karar verirler. Mısır çarşısına girerler, orada kumaş satan bir mağazaya girip selam verirler. Satıcı, edeple selamlarını alır, güzel sözlerle hitap eder, yüzünden tebessüm eksik olmaz. Vezir, kumaş almaya geldiklerini söyler, rafta bulunan kumaş toplarını indirterek, her toptan iki metre, beş metre ayrı ayrı kestirir. Satıcı;

“-Sizler ne güzel insanlarsınız.” Diyerek kesilen kumaşları paket yapar, fiyatlarını hesaplar ve toplam hesabı bildirir. Vezir;

“-Kusura bakmayın, biz almaktan vazgeçtik. Kumaşları beğenmedik” der. Satıcı;

“-Hay hay, peki efendim, sizler ne güzel insanlarsınız.” der. Güler yüzle müşterilerini yolcu eder.

   Padişah ve vezir bu sefer Gedik paşa’ya geçerler. Bir karpuzcunun yanına gelirler. Karpuzcu elinde sopa ile “Karpuz! Karpuz!” diye celalli bir şekilde bağırmaktadır. Vezir;

“-Padişahım, bu zattan karpuz alacağız ama siz onu oyalayın. Damarına iyice basın.”

   Padişah karpuzun bir tanesini alır, sıkar, tekrar bırakır. Diğerini alır, şöyle eliyle vurur, tekrar bırakır. Karpuzların hepsini elden geçirir. Karpuzcu ise dikkatlice müşterisini takip etmektedir. Dayanamaz, elinde ki sopasını göstererek;

“-Bana bak! Alacaksan al, git. Karpuzları sıkıp durma. Padişahlığına güvenme! Dikkat et, şu sopa kafana inmesin.” der. Padişah;

“-Sus! Sus! Beni herkes tanıyacak şimdi” diyerek bir karpuz alıp, parasını ödeyerek oradan uzaklaşırlar. Vezir;

“-Padişahım şimdi Süleymaniye’ye gidelim. Orada daha nice Allah dostları var.” der. Padişah;

“-Bu kadar yeter, karpuzcusu evliya olan yerde daha neler vardır. Şimdi gidip, kumaşçının parasını verelim. Hakkı bize geçmesin.”

   Tekrar kumaşçıya giderler. Selam verirler. Kumaşçı güzel bir şekilde selamlarını alır, tebessümlü bir çehreyle buyur eder. Vezir;

“-Biz tekrar karar verdik, kestirdiğimiz kumaşların fiyatlarını ödeyerek almaya geldik” der. Helalleşip tam dükkândan ayrılacaklarken, kumaşçı ellerini kaldırıp;

“-Ya Rabbi! Sana hamdüsenalar olsun. Bugün iki defa dükkânıma padişah gönderdin.” der.

   Padişah şaşkınlık içinde vezire;

“-Meğer bunların ikisi de evliya imiş. Ama hangisinin daha üstün olduğunu merak ettim.”

  Vezirin cevabı muhteşemdir;

“-Padişahım ben hangisinin daha üstün olduğunu bilemem. Ama laftan anlayanlara kumaşçı gibisi, anlamayanlara da karpuzcu gibisi lazım.”

Oturduğumuz odaya giyimi ve saçı başı dağınık bir bey geldi boş bulduğu bir kanepeye oturdu.Üzüntülü olduğu her halinden belli idi; ellerini oğuşturuyor,arada bir ofluyor nefes alış verişleri odada bulunan herkes tarafından duyuluyordu.

Tam karşı kanepede oturan yaşlı piri fani zat;
 “- Evladım.Gördüğüm kadarıyla bir sıkıntınız var galiba” diyerek söze başladı.

“-Hocam ben bittim..!İflas ettim..!  çaresizim lütfen bana yardım ediniz…” derken ses tonu gayet kısık ve ağlamaklıydı.

“-Buyurun… anlatın, sizi dinliyorum.”

 “-Hocam; Benim erkek giyimi üzerine firmam var. Takım elbisesi üretiyoruz.Babadan kalma mesleğimiz.Satışlarımızın tamamı yurtdışınadır.Yine çok yüklü miktarda yurtdışından sipariş aldık.Yüzlerce personel ile altı ay boyunca en kaliteli ve pahallı kumaş kullanarak gecemizi gündüzümüze katarak, binlerce takım elbisesi ürettik ve sözleşme gereği gününden önce alıcısına gönderdik.

Aradan çok zaman geçmedi ki alıcı firma tarafından  bütün mallarımızın  ‘defolu’ olduğu bildirilerek geri iade edildi. Meğerse makine hatasından kaynaklanan bir nedenle, tüm elbiselerde küçük bir çizgi halinde  defo oluşmuş...

Hocam ben bittim, ne yapacağımı şaşırdım.Zararım çok büyük. 

Yaşlı adam bir anlık  düşünceye daldı ve konuşmaya başladı:

“-Senin namaz,oruç gibi ibadetlerin var değilmi ?”

“-Evet. Ama…!!”

“-Bunca hayır hasenat yaptın, düşkünü gözettin  hatta Hac vazifeni de yaptığını sanıyorum doğru mu?”

“-Evet. Hacca gittim.Elimden geldiği kadar hayır işlerini de yaptım diyebilirim.”

“-Peki.! Diyelim ki bu vaziyette öldün. Allah’ın huzuruna vardın.Hesaba çekiliyorsun.Anlatabiliyormuyum.?”

“-Evet hocam, lütfen devam edin  sizi çok iyi anlıyorum.”

“- Cenab-ı Allah seni huzuruna aldı. Ey kulum: Sen Dünya’da yaşadığın süre içerisinde Namaz kıldın,Oruç tuttun,zekat verdin,hacca gittin, hayır işleri yaptın…dese.

‘-Evet.  Ya Rabbi, bunların hepsini yaptım.’ dersin.Değilmi?

.......

‘-Ey kulum.Bu yaptıklarını benim rızam için yapmadın.Hepsini, 

İnsanlar:Desinler,görsünler,bilsinler diye yaptın.Bu yüzden amellerinin hepsi defolu.Bunları kabul etmiyorum ve geri iade ediyorum.’ dese ! Ne yaparsın..!”

Bu sarsıcı ifadeler karşısında herkes derin düşüncelere daldı.Çünkü bu ikaz aslında zarar eden iş adamına olduğu kadar odada bulunan herkese idi.Yaşlı adam şu şekilde konuşmasına devam etti:

“-Bak evladım; Şu dünyada uğradığımız zararı telafi etme şansımız var. Siz işadamısınız bugün zarar edersiniz. Başka bir gün kâr edebilirsiniz.Ama şayet ahirette, o çetin hesap gününde çok güvendiğimiz amellerimiz defolu çıkarsa bunun telafisi mümkün değil.Tekrar Dünya’ya gelerek hatalarımızı,eksikliklerimizi düzeltme şansımız asla  yok.”    Değil mi?

İş adamı gözlerini bir noktaya odakladı. Bekledi,bekledi ve…

“-Hocam, sizden Allah razı olsun. İçimde yanan ateşimi söndürdünüz. Zararımı unuttum, artık umurumda değil.Varsın zararım olsun inşaAllah telafi ederim.Hatta bu nasihatlerinizden sonra kâra geçtim diyebilirim.Hocam ellerinizi öpeyim.” dedi. 

Yaşlı adam elinin öpülmesine müsaade etmedi.İş adamı ise tarifsiz bir sevinç içerisinde odadan çıkarken ‘Ey yüceler yücesi Rabbim sen ne büyüksün, gelip geçici dünyalık metâ ile tasalandırıp,  unuttuğum  ahiretimi  hatırlatmaya onu vesile kılıyorsun. Şükürler olsun…”  diyerek, mutlu bir şekilde oradan ayrıldı.

Vaktiyle bir beldede hiç kimsenin sevmediği, yaka silktiği,  huysuz, kavgacı ve bir okadar da şerli bir insan yaşarmış. İnsanlar bu kişi için  ölsede kurtulsak der dua ederlermiş. Adamın karısı ise herkesin sevdiği saydığı , salihâ bir kadınmış.

Gün gelmiş kötü adam vefat etmiş ancak cenazeye hiç kimse gelmemiş. Adamın eşi, derin üzüntü içerisinde  ne yapacağını şaşırmış.Cenaze ortada kala kalmış. Kadın haliyle defin işlerini tek başına yapmasının mümkün olmayacağını bilerek bu işe bir çare düşünürken  birden! O köyün  Çobanı gelmiş aklına!.

Çoban; Misafir perver, insanlara iyilik yapmayı seven, kendisine gelenlerin maddi olarak isteklerini karşılayamasa dahi güzel bir sözle de olsa gönlünü alan mübarek bir insanmış.

Kadın; “Benim derdime ancak çoban çare olur.” demiş, cenazeyi sırtına yüklenmiş doğruca çobanın yanına gitmiş.

Sırtında cenaze ile kadını görünce çoban şaşırmış. Kadın;

“-Bu vefat eden kocamdır. Cenazeye yardım etmeye kimse gelmedi. Benim kimsem yok ayrıca ; cenaze yıkamasını, mezar kazmasını defin işlerinden anlamam. Ne olur bana yardımcı ol…” Çoban;

“-Tamam bacım. Sen hiç merak etme. Sen şuracıkta otur dinlen. Ben ne gerekiyorsa yaparım.” demiş.

Çoban; cenazeyi usulüne  uygun yıkamış. Mezarını kazmış, cenazeyi mezara koymuş, kabrin üzerini toprak ile örttükten sonra, ellerini semaya kaldırmış ve şu kısa ama özlü duasını yapmış:

-“Ya Rabbî… bugüne kadar Senin göndermiş olduğun misafirlerine rızan için  ikramda bulundum hiçbirisini geri çevirmedim kabul ettim . Ben de sana bir misafir gönderiyorum, Sen de ona ikramda bulun  geri çevirme Allah’ım…”

Bu halis duanın kabulünün bir delili olacak ki, o gece belde halkının tamamı aynı rüyayı görmüşler.

Sabahleyin insanlar karşılaştıkları zaman “Biliyormusun! Dün ölen  kişiyi rüyamda çok güzel bir halde  gördüm.  " Diğeri; “ben de aynı rüyayı gördüm.” bir diğeri bende ...

 Böylelikle belde halkının tamamı aynı rüyayı gördüklerine şahit olmuşlar.

Vefat eden kötü kişi, Çobanın halis ve içten duası sayesinde ,Veliler mertebesine yükseltilmiştir.

Gönülden yapılan duaya ne kadar çok ihtiyacımız var değilmi?  dostlar…