Dua, Allah’tan istekte bulunmaktır.Her istek dua sayılırmı? Hayır.!

Sürekli alışagelinmiş, ezberlenmiş aynı cümlelerle duygusuzca  ve  acelecilik içerisinde yapılan dualar makbul değildir.

Dua, tevazu ve mahviyet içerisinde, içten ve gönülden  bir yakarışla Yüce Rabbimize  yönelip  taleplerimizi  O’na arzetmemizdir.

Dua etmek için mutlaka bir ihtiyacımız olması gerekmediği gibi, sadece zorluklar ve olumsuzluklar karşısında değil; rahat zamanlarda da  duaya yönelmek, ilahî  rahmeti her zaman üzerimize çekme  anlamında  çok önemlidir.Can dostlarım;şimdi dilerseniz duamıza geçelim:

“Rahman ve rahîm olan Allah’ın adıyla.

Allah’ım Sen benim Rabbimsin, beni Sen yarattın. Ben Sen’in kulunum,ezelde Sana verdiğim sözümde ve vaadimde hâlâ gücüm yettiğince durmaktayım.İşlediğim kusurların şerrinden Sana sığınırım.

Bana lutfettiğin nimetleri yüce huzurunda minnetle anar , günahlarımı itiraf ederim.Benim günahlarımı affet; şüphe yok ki  günahları Sen’den başka affedecek yoktur.

Allah’ım, Sen’in kendini hamdettiğin şekilde Sana çokça ve daîma hamd olsun; bütün mahlûkatının  yapmasını halk ettiğin hamdlerin kat kat fazlasıyla, yüzünün celâline ve kudretinin azametine yaraşır şekilde her an ve her nefes ilmindeki şeyler adedince Sana hamd olsun, ey Yüce Mevlâ’mız.

Yarattıkları  sayısınca, kendisinin râzı olacağı kadar, arşının ağırlığınca, bitip tükenmeyen kelimeleri adedince ve ilminin çokluğu nisbetinde ben Allah’ı ulûhiyet makamına yakışmayan sıfatlardan tenzih eder ve O’na hamdederim.”  Amin…   

(M.Sami Ramazanoğlu- Dualar ve Zikirler)

Allah’ım, bütün inatçı zorbalardan, azgın, inatçı ve kaypak şeytandan,kötü kaderden,nefsimin şerrinden, perçeminden tuttuğun her canlının şerrinden Sana sığınırım.Şüphesiz Rabbim dosdoğru yol üzeredir.

Allah’ım, nasıl azametinle ihsân edenlerin çok ötesinde lutfediyorsan, nasıl kudretinle bütün büyüklerin üzerinde isen, nasıl yerin altındakileri Arş’ın üzerindekileri bildiğin şekilde  biliyorsan, nasıl sadırlardaki vesveseler Sen’in yanında alenî şeyler gibiyse, nasıl açık sözler Sen’in ilminde sır gibiyse, her şey senin azametine boyun eğiyor, bütün güç sahipleri Sen’in güç ve otoriten karşısında boyun eğiyorsa, nasıl dünya ve ahret işleri Sen’in elinde ise, sabah ve akşam içine düştüğüm bütün gam, keder ve üzüntülerden bana bir çıkış ve kurtuluş yolu ihsân  eyle! Amin…

(M.Sami Ramazanoğlu-Dualar ve Zikirler)   

Aylardan ramazan,mevsimlerden güz mevsimi; O günlerde yıllık izinimi kullanıyorum evimin penceresinden  Ahır dağına bakıyorum,dağ bize çok yakın dağın üzerine yer yer sis çökmüş, artık kış mevsimi  yaklaşmış,  büyüklerimiz ‘söz vaktinde açılır.’ derler ya aynen,hatırladığım kadarıyla tam da şu anda içinde bulunduğumuz bu mevsim. Pencerden öylesine bakarken içimden dağa çıkmak gezmek orman havasını teneffüs etmek geldi.Tabi ki yalnız başına   gezmenin tadı tuzu olmaz bir de can yoldaşı gerekliydi.   

Değerli dostum, arkadaşım emekli komiser Mustafa ağabeyi telefon ile aradım.Beraberce gezme isteğimi bildirdim. Memnuniyetle kabul etti ve şu talebini de ilave etti:

“-Bak ne diyeceğim! Bu zamanlar mantar mevsimi, gitmişken ormanda mantar toplayalım ne dersin.?”

“-Tamam… ama, ben mantardan anlamam bu konuda tecrüben varsa ben sana tabi olurum.”

“-Anlaştık o zaman.Yanına keskin bir bıçak ve mantarları koymaya poşet almayı unutma.”

 Ekmek bıçağını iyice bileğledim  adeta jilet gibi oldu.Montumu giydim, bıçağı montumun iç sol cebine ucu üste, sap tarafı  aşağı gelecek şekilde diklemesine bilinçsizce koydum.Arkadaşım ile sözleştiğimiz yerde buluştuk.Asıl maksadımız gezme  olduğu için , araçsız olarak yürüyerek dağa çıktık.

Etrafı aradık taradık ama mağlesef mantara rastlayamadık.Mustafa ağabey; “ Aslında havada mantar kokusu var ama, henüz topraktan çıkmamış,birkaç güne kadar çıkar.” Gibi ifadeler kullanıyor,havayı kokluyor ama nafile... Bayağı gezdikten sonra dönmeye karar veriyoruz.Yolumuz zeytinleri daha öncesinden toplanmış hasadı yapılmış  bir bahçeye uğruyor.

Zeytin ağacının en üst dalında üç  beş  adet zeytin kalmış, simsiyah o kadar güzel görünüyor ki anlatamam. Mustafa ağabey ile aynı zeytinlere bakıyoruz ve bana diyor ki:

“-Hayatında hiç ağaca çıktın mı ? çıkıp onları alabilirmisin?” 

“- Ağabey, ben köylü çocuğuyum.Hayatım elma ve dut ağaçlarında  geçti.” dedim,

 ve ağacın tepesine çıktım zeytinleri kopardım. Ağacın dallarından inerek ağacın gövde kısmına geldiğimde  aşağıya atladım. 

Ne olduysa işte o zaman oldu..! Ahhhh..!

Ağaçtan atlayıp ayaklarımın yere sertçe çarpması ile hızla yere çömeldiğim için sol cebimdeki biçak dizimden de  destek alarak kalbimin tam üzerine ‘garrt’ diyerek  saplandı, bıçağı beklemeksizin tuttuğum gibi çektim çıkardım ve yere attım. Elimi iyice bastırdım parmaklarımın arasında kan damlamaya başladı.Arkadaşım halimi görünce ne yapacağını şaşırdı.

Beraberce, en yakın sağlık kuruluşuna gitmek üzere  şehre doğru koşmaya başladık. Bir taraftan yağmur yağmaya başladı üstümüz başımız sırılsıklam oldu. Onbeş yirmi dakika koştuktan sonra caddeye indik  ilk gelen halk otobüsü olmasına rağmen önüne çıkıp  durdurarak en yakın sağlık ocağına götürülmemizi sağladık. Mustafa ağabey, yaşananları doktora anlatınca,  doktor, durumun ciddiyetini anlayarak her hangi bir müdahale yapmadan,  Devlet hastanesine acil sevkimi sağladı.

Sirenler eşliğinde hastaneye gidiyoruz o an aklıma gelen bütün duaları okuyorum ve içimden ‘ bu hayatımın son günü, artık ahirete göçüyorum ama şükürler olsun ki;  aylardan ramazan ayı, günlerden Cuma ,namazımıda eda ettim  ayrıca abdestliyim(şafii mezhebinde kanama neticesinde abdest bozulmaz.) gibi benzer  düşünceler aklımdan geçiyor.

 Hastaneye geldik ve hemen ameliyathaneye aldılar. Pense ,makas.. derken …   Doktor;

“-Delikanlı, verilmiş sadakan varmış.Bıçak kaburga kemiğinden kayarak yön değiştirmiş kalbe isabet etmemiş.Yoksa çoktan ölmüştün!”

“Verilmiş sadakan varmış” sözünü içimden defalarca tekrarladım.Aklıma o anda;bir hafta veya on gün öncesinde yaşadığım bir olay geldi:

Tam iftar saatiydi;  orucu açıp yemeğe başladığımız anda  acil kan ihtiyacı için anons yapılmıştı.Yemek masasından hemen kalkarak “ben kan vermeye gidiyorum” demiştim. Eşim; “acele etme önce iftarını yap sonra gidersin.” demesine rağmen dinlememiştim.

Vakit kaybetmeden aracım ile Devlet hastanesine gitmiş. Müracaata geldiğimde, Hemşire hanım dış kapıya doğru seslenerek;

“-Amca gel gel ! bak kimse gelmez diyerek üzülüyordun. Beyefendi kan vermeye gelmiş.” demişti.

Yanımıza gelen yaşlı adam, belli ki inşaatlarda çalışıyor. Elbisesi toz içerisinde yer yer  kireç,boya gibi lekeleri içerisindeydi. Ayrıca yorgun ve bitkin olduğu her halinden belliydi. Kan ihtiyacının balkondan düşen oğlu için olduğunu söylemişti.

Kan verme işinden sonra yaşlı adam yanıma gelerek;

“-Oğlum, Allah senden razı olsun. Sen beni sevindirdin Allah’ta seni sevindirsin, seni çoluk çocuğuna bağışlasın…” diyerek canı gönülden dua etmişti. 

Tüm bu anlattıklarım film şeridi gibi gözümün önünde canlandı.

Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:

(Hastalarınızı sadakayla tedavi edin. Sadaka, her hastalığı ve belayı defeder.) [Beyheki]

Anladım ki  şayet başka bir nedeni yok ise, ihlasla yapılan bu dua kazanın hafif atlatılmasına vesile olmuştur düşüncesindeyim.Tabii ki en doğrusunu Allah bilir.  

  

 Padişah bir gün veziriyle otururken sorar:

“İstanbul’da evliya çok mu?” Vezir:

“Aman efendim, İstanbul evliya yatağıdır.” der.

“Hadi o zaman onları ziyaret edelim.”

   Tebdil-i kıyafet ile gezmeye karar verirler. Mısır çarşısına girerler, orada kumaş satan bir mağazaya girip selam verirler. Satıcı, edeple selamlarını alır, güzel sözlerle hitap eder, yüzünden tebessüm eksik olmaz. Vezir, kumaş almaya geldiklerini söyler, rafta bulunan kumaş toplarını indirterek, her toptan iki metre, beş metre ayrı ayrı kestirir. Satıcı;

“-Sizler ne güzel insanlarsınız.” Diyerek kesilen kumaşları paket yapar, fiyatlarını hesaplar ve toplam hesabı bildirir. Vezir;

“-Kusura bakmayın, biz almaktan vazgeçtik. Kumaşları beğenmedik” der. Satıcı;

“-Hay hay, peki efendim, sizler ne güzel insanlarsınız.” der. Güler yüzle müşterilerini yolcu eder.

   Padişah ve vezir bu sefer Gedik paşa’ya geçerler. Bir karpuzcunun yanına gelirler. Karpuzcu elinde sopa ile “Karpuz! Karpuz!” diye celalli bir şekilde bağırmaktadır. Vezir;

“-Padişahım, bu zattan karpuz alacağız ama siz onu oyalayın. Damarına iyice basın.”

   Padişah karpuzun bir tanesini alır, sıkar, tekrar bırakır. Diğerini alır, şöyle eliyle vurur, tekrar bırakır. Karpuzların hepsini elden geçirir. Karpuzcu ise dikkatlice müşterisini takip etmektedir. Dayanamaz, elinde ki sopasını göstererek;

“-Bana bak! Alacaksan al, git. Karpuzları sıkıp durma. Padişahlığına güvenme! Dikkat et, şu sopa kafana inmesin.” der. Padişah;

“-Sus! Sus! Beni herkes tanıyacak şimdi” diyerek bir karpuz alıp, parasını ödeyerek oradan uzaklaşırlar. Vezir;

“-Padişahım şimdi Süleymaniye’ye gidelim. Orada daha nice Allah dostları var.” der. Padişah;

“-Bu kadar yeter, karpuzcusu evliya olan yerde daha neler vardır. Şimdi gidip, kumaşçının parasını verelim. Hakkı bize geçmesin.”

   Tekrar kumaşçıya giderler. Selam verirler. Kumaşçı güzel bir şekilde selamlarını alır, tebessümlü bir çehreyle buyur eder. Vezir;

“-Biz tekrar karar verdik, kestirdiğimiz kumaşların fiyatlarını ödeyerek almaya geldik” der. Helalleşip tam dükkândan ayrılacaklarken, kumaşçı ellerini kaldırıp;

“-Ya Rabbi! Sana hamdüsenalar olsun. Bugün iki defa dükkânıma padişah gönderdin.” der.

   Padişah şaşkınlık içinde vezire;

“-Meğer bunların ikisi de evliya imiş. Ama hangisinin daha üstün olduğunu merak ettim.”

  Vezirin cevabı muhteşemdir;

“-Padişahım ben hangisinin daha üstün olduğunu bilemem. Ama laftan anlayanlara kumaşçı gibisi, anlamayanlara da karpuzcu gibisi lazım.”

Oturduğumuz odaya giyimi ve saçı başı dağınık bir bey geldi boş bulduğu bir kanepeye oturdu.Üzüntülü olduğu her halinden belli idi; ellerini oğuşturuyor,arada bir ofluyor nefes alış verişleri odada bulunan herkes tarafından duyuluyordu.

Tam karşı kanepede oturan yaşlı piri fani zat;
 “- Evladım.Gördüğüm kadarıyla bir sıkıntınız var galiba” diyerek söze başladı.

“-Hocam ben bittim..!İflas ettim..!  çaresizim lütfen bana yardım ediniz…” derken ses tonu gayet kısık ve ağlamaklıydı.

“-Buyurun… anlatın, sizi dinliyorum.”

 “-Hocam; Benim erkek giyimi üzerine firmam var. Takım elbisesi üretiyoruz.Babadan kalma mesleğimiz.Satışlarımızın tamamı yurtdışınadır.Yine çok yüklü miktarda yurtdışından sipariş aldık.Yüzlerce personel ile altı ay boyunca en kaliteli ve pahallı kumaş kullanarak gecemizi gündüzümüze katarak, binlerce takım elbisesi ürettik ve sözleşme gereği gününden önce alıcısına gönderdik.

Aradan çok zaman geçmedi ki alıcı firma tarafından  bütün mallarımızın  ‘defolu’ olduğu bildirilerek geri iade edildi. Meğerse makine hatasından kaynaklanan bir nedenle, tüm elbiselerde küçük bir çizgi halinde  defo oluşmuş...

Hocam ben bittim, ne yapacağımı şaşırdım.Zararım çok büyük. 

Yaşlı adam bir anlık  düşünceye daldı ve konuşmaya başladı:

“-Senin namaz,oruç gibi ibadetlerin var değilmi ?”

“-Evet. Ama…!!”

“-Bunca hayır hasenat yaptın, düşkünü gözettin  hatta Hac vazifeni de yaptığını sanıyorum doğru mu?”

“-Evet. Hacca gittim.Elimden geldiği kadar hayır işlerini de yaptım diyebilirim.”

“-Peki.! Diyelim ki bu vaziyette öldün. Allah’ın huzuruna vardın.Hesaba çekiliyorsun.Anlatabiliyormuyum.?”

“-Evet hocam, lütfen devam edin  sizi çok iyi anlıyorum.”

“- Cenab-ı Allah seni huzuruna aldı. Ey kulum: Sen Dünya’da yaşadığın süre içerisinde Namaz kıldın,Oruç tuttun,zekat verdin,hacca gittin, hayır işleri yaptın…dese.

‘-Evet.  Ya Rabbi, bunların hepsini yaptım.’ dersin.Değilmi?

.......

‘-Ey kulum.Bu yaptıklarını benim rızam için yapmadın.Hepsini, 

İnsanlar:Desinler,görsünler,bilsinler diye yaptın.Bu yüzden amellerinin hepsi defolu.Bunları kabul etmiyorum ve geri iade ediyorum.’ dese ! Ne yaparsın..!”

Bu sarsıcı ifadeler karşısında herkes derin düşüncelere daldı.Çünkü bu ikaz aslında zarar eden iş adamına olduğu kadar odada bulunan herkese idi.Yaşlı adam şu şekilde konuşmasına devam etti:

“-Bak evladım; Şu dünyada uğradığımız zararı telafi etme şansımız var. Siz işadamısınız bugün zarar edersiniz. Başka bir gün kâr edebilirsiniz.Ama şayet ahirette, o çetin hesap gününde çok güvendiğimiz amellerimiz defolu çıkarsa bunun telafisi mümkün değil.Tekrar Dünya’ya gelerek hatalarımızı,eksikliklerimizi düzeltme şansımız asla  yok.”    Değil mi?

İş adamı gözlerini bir noktaya odakladı. Bekledi,bekledi ve…

“-Hocam, sizden Allah razı olsun. İçimde yanan ateşimi söndürdünüz. Zararımı unuttum, artık umurumda değil.Varsın zararım olsun inşaAllah telafi ederim.Hatta bu nasihatlerinizden sonra kâra geçtim diyebilirim.Hocam ellerinizi öpeyim.” dedi. 

Yaşlı adam elinin öpülmesine müsaade etmedi.İş adamı ise tarifsiz bir sevinç içerisinde odadan çıkarken ‘Ey yüceler yücesi Rabbim sen ne büyüksün, gelip geçici dünyalık metâ ile tasalandırıp,  unuttuğum  ahiretimi  hatırlatmaya onu vesile kılıyorsun. Şükürler olsun…”  diyerek, mutlu bir şekilde oradan ayrıldı.

Vaktiyle bir beldede hiç kimsenin sevmediği, yaka silktiği,  huysuz, kavgacı ve bir okadar da şerli bir insan yaşarmış. İnsanlar bu kişi için  ölsede kurtulsak der dua ederlermiş. Adamın karısı ise herkesin sevdiği saydığı , salihâ bir kadınmış.

Gün gelmiş kötü adam vefat etmiş ancak cenazeye hiç kimse gelmemiş. Adamın eşi, derin üzüntü içerisinde  ne yapacağını şaşırmış.Cenaze ortada kala kalmış. Kadın haliyle defin işlerini tek başına yapmasının mümkün olmayacağını bilerek bu işe bir çare düşünürken  birden! O köyün  Çobanı gelmiş aklına!.

Çoban; Misafir perver, insanlara iyilik yapmayı seven, kendisine gelenlerin maddi olarak isteklerini karşılayamasa dahi güzel bir sözle de olsa gönlünü alan mübarek bir insanmış.

Kadın; “Benim derdime ancak çoban çare olur.” demiş, cenazeyi sırtına yüklenmiş doğruca çobanın yanına gitmiş.

Sırtında cenaze ile kadını görünce çoban şaşırmış. Kadın;

“-Bu vefat eden kocamdır. Cenazeye yardım etmeye kimse gelmedi. Benim kimsem yok ayrıca ; cenaze yıkamasını, mezar kazmasını defin işlerinden anlamam. Ne olur bana yardımcı ol…” Çoban;

“-Tamam bacım. Sen hiç merak etme. Sen şuracıkta otur dinlen. Ben ne gerekiyorsa yaparım.” demiş.

Çoban; cenazeyi usulüne  uygun yıkamış. Mezarını kazmış, cenazeyi mezara koymuş, kabrin üzerini toprak ile örttükten sonra, ellerini semaya kaldırmış ve şu kısa ama özlü duasını yapmış:

-“Ya Rabbî… bugüne kadar Senin göndermiş olduğun misafirlerine rızan için  ikramda bulundum hiçbirisini geri çevirmedim kabul ettim . Ben de sana bir misafir gönderiyorum, Sen de ona ikramda bulun  geri çevirme Allah’ım…”

Bu halis duanın kabulünün bir delili olacak ki, o gece belde halkının tamamı aynı rüyayı görmüşler.

Sabahleyin insanlar karşılaştıkları zaman “Biliyormusun! Dün ölen  kişiyi rüyamda çok güzel bir halde  gördüm.  " Diğeri; “ben de aynı rüyayı gördüm.” bir diğeri bende ...

 Böylelikle belde halkının tamamı aynı rüyayı gördüklerine şahit olmuşlar.

Vefat eden kötü kişi, Çobanın halis ve içten duası sayesinde ,Veliler mertebesine yükseltilmiştir.

Gönülden yapılan duaya ne kadar çok ihtiyacımız var değilmi?  dostlar… 

Bütün peygamberler, peygamberliklerini ilan ettikleri zaman, muhatap oldukları    toplumlar tarafından istisnasız  dışlanmışlar ve çok az sayıda insan bu çağrılarına kulak vermiştir. İnanmayan insanlar, peygamberleri yalancılıkla  suçlamış ve büyücülükle itham etmişler.Nihayetinde son çare olarak  mucize istemişlerdir.

Şimdi ayetler ışığında Salih Peygamber,  kavmi ile bu manada neler yaşamış ona bakalım:

Hazreti Salih peygamber kavmine şöyle tebliğde bulunur;

“Semud(kavmi) de peygamberlerini yalancılıkla suçladı.Kardeşleri Salih, Onlara şöyle demişti: ‘Allah’a karşı gelmekten sakınmazmısınız? Bilin ki, ben size gönderilmiş güvenilir bir elçiyim. Artık Allah’a karşı gelmekten sakının ve bana itaat edin.Bu tebliğime karşı sizden hiçbir ücret istemiyorum.Benim ecrimi verecek olan, ancak âlemlerin Rabbidir.” (eş-Şuarâ 141-145)    

Kavmi; söylenenlere inanmadı, birçok aşağılayıcı sözlerden sonra , gerçekten peygamber isen bize mucize göster dediler.

Kavmin reisi Cenda, karşıdaki büyük bir kayayı göstererek “Senin ilahın, o kayadan kırmızı tüylü, doğurmak üzere olan dişi bir deve çıkarsın! Yavrusunun rengi de annesinin renginin aynısı olsun!

O dönemde en kıymetli şey kırmızı renkli deve idi.

Bir gün tayin edildi her yere duyuruldu ve Semud kavminin tamamı toplandı.

Salih peygamber namaza durdu. Daha sonra ellerini mevlasına kaldırdı dua etmeye başladı.

Çok geçmeden, kaya sancılı sesler çıkarmaya başladı ve içinden kızıl renkli deve çıkarak “Allah’tan başka ilah yoktur.Salih-aleyhiselam-Allah’ın peygamberidir.” Diyerek seslendi.

Cenda, bu mucize karşısında Salih peygamberin alnından öptü yüz kişi ile birlikte peygambere tabi oldu.

Salih peygamber ilahî bir ölçü koydu:

“Salih dedi ki : İşte istediğiniz mucize bu dişi devedir su içme hakkı bir gün onundur! Belli bir günde sizindir. Ona kötülükle ilişmeyin, yoksa sizi muazzam bir günün azabı yakalayı verir.” (eş-şuara 155-156)      

Deve yavrusu ile otlar.Semud kavmi gelir diledikleri kadar süt alırlar ve bu sütten içenler hastalıklarına şifa bulurlardı.

Bu büyük mucize karşısında kahrolan kafirler ilahî ikazlara aldırmadan dokuz kişi bir araya gelerek gizlice deveyi öldürmek için plan yaptılar.

“Derken o kişiler, devenin ayaklarını kesip düşürerek öldürdüler ve Rablerinin emrinden dışarı çıktılar…”(el-A’raf 77)

Devenin yavrusu korkup dağa kaçtı.Salih peygamber, devenin öldürüldüğünü duyunca çok üzüldü.Devenin yanına geldi ağladı. Azgın kavmi ise :

“… ey Salih! Eğer sen gerçekten peygamberlerden isen, bizi tehdit ettiğin azabı getir dediler.” (el-A’raf 77)

Semud kavmi zenginliklerine, sağlam yapmış oldukları binalarına güvenerek gelecek olan azabın kendilerini etkilemeyeceği inancındaydılar.

Ve nihayet; öyle bir sayha (ses) geldi ki bu sayhanın şiddetinden hepsi  helak oldular.

“Zulmedenleri, o korkunç  ses  yakaladı ve yurtlarında diz üstü çöke kaldılar.” (Hûd, 67)

Kur’an- Kerim’de kıyametin kopuşu da tek bir bir sayha ile meydana geleceği bildirilmektedir.Dolayısıyla  sayha ile helak olan kavimlerde kıyametten bir sahneyi hatırlatmaktadır. 

Tabutun üzerindeki örtü yavaşça kaldırıldı.Üzerinde kanlı ve bir o kadar da tozlu elbiseleri vardı. Yüzünde tebessüm bulunan şehidin naşı  usulca kabre indirildi.

Şehitler yıkanmaz,kefenlenmez kanlı elbiseleri ile defnedilir.Bu sözleri defalarca duymuştum.Nedense bu günkü kadar anlamlı ve etkili  olmamıştı. Dilime ayeti kerime takıldı elimde olmadan mırıldanmaya başladım.

“Allah yolunda öldürülenlere ölüler demeyin.Bilakis onlar diridirler, lâkin siz anlayamazsınız.”(Bakara-154)

Ayetten anlaşıldığına göre şehid’in manevi anlamda sağ olduğu kesin. Bunda asla şüphe yok.

Komşuluk dünya hayatında  mühim olduğu gibi kabir hayatında da önemlidir. Hayatta iken iyi insanlarla, Sâlihlerle beraberlik mutlak önem arzettiği gibi, kabirde de onlara komşu olmak yine çok önemlidir.Hadîs-i şerifte:

 “Ölülerinizi sâlih insanlar arasına defnediniz” buyurulmuştur.(Deylemî, I,102)

Şehit… sağ olan(bizlerin anlayamayacağı şekilde) Allah’ın hoşnut olduğu,cenneti kazanmış,kabir azabı görmeyecek olan,en az yetmiş kişiye  şefaat edecek olan,Allah katında nimetlendirilen…sayılamayacak kadar güzel hasletleri olandır.

Ben bunları düşünürken.Kabir toprak ile kapatıldı.Fatihalar… Yasinlerden sonra insanlar toplu halde kabristanı terk ettiler… Düşüncelerimle yine başbaşayım…

Madem; hadis-i şerifte Salih insanlar arasına defnolunmayı  tavsiye edilmiş. O zaman harekete geçmenin tam zamanı…

Şehid’in hemen yanı,bitişiği neden olmasın!? Kendimce bir kabir lik yer ayırdım daha sonra beton ile sabitliyeceğim şekilde etrafına taşlar dizerek mezar yerimi belirledim. Evet burası benim mezarım.Ama nefsim razı değil ! “ ne mezarı!.?  nereden çıktı bu..! sen daha gençsin… hayatını yaşa…

Ey nefsim; ne zaman olsa  ölmeyecekmisin? Mezara konmayacakmısın?Ne güzel işte bak kabir yerim,şehidin yanı başında, böyle bir imkanı nereden bulabilirim?   ”   bu şekilde düşüncelere dalmış iken;

O da nesi..! bir dakika! nereye götürüyorsunuz  beni?.Ben ölmedim..! bu kalabalık benim için mi toplanmış? Neden cevap vermiyorsunuz? Duymuyormusunuz beni? bu kefen de neyin nesi? Yoksa, yoksa …ben gerçekten öldüm mü?… Erken değil mi?  hayır hasenat yapacaktım… en son yolda gördüğüm gözleri görmeyen hasta köpek yavrusunu veterinere götürecektim. Daha çocuklarımı evlendirecektim…  yapacağım daha çok işlerim vardı…

Ama, ama ben öldüm!!!  Beni de aynı  O şehit gibi, kabire indiriyorlar, sağ omzumun üzerine yatırıyorlar. Öncesinde hazırlanmış tahtaları yan yana dizilerek  üzerimi kapatıyorlar. Artık güneş ışığı tahtaların arasındaki küçük boşluklardan süzülerek  çizgiler halinde yer yer kefenimi ışıtıyor.

Ardından bir gürültü! Üzerime toprak atılıyor ve her toprak atılışında bulunduğum daracık alan biraz daha  kararıyor. Tozlu havayı solumakta zorlanıyorum. Çaresizlik içerisinde bütün gücümle bağrıyorum ama kimse beni duymuyor. Son bir hamle kalkmaya çalışıyorum. Başım tahtalara çarpıyor ve ...uyanıyorum.  

Başımda bir ağrı, bir sersemlik… meğerse uyanma anımda başımı yaslanmış olduğum mezar taşına vurmuşum. Gömleğim terden sırılsıklam. Hava kararmış, karanlıkta mezar taşları adeta ayakta bekleyen insan heykelleri gibi, üzerime üzerime geliyorlar. Görmüş olduğum rüyanın etkisi ile korku ve ürperti içerisinde koşarcasına mezarlıktan kendimi dışarı atıyorum.

Bütün benliğim ile hamd ve şükrediyorum: Çünkü ben gerçekten şu an itibarı ile ölmüş olabilirdim. Görmüş olduğum rüya gerçek olabilirdi. Zaten er veya geç rüyada gördüklerimi yaşamayacakmıyım? Bundan kurtuluşun olmayacağını biliyorum. Ama şükürler olsun,  Allah bir fırsat daha verdi. Adeta “Ey kulum! Bak sana bir fırsat daha verdim. Günlerini boş şeylerle geçirme, Namazını vaktinde ve güzel kıl. İbadetlerini aksatma. İnsanlarla iyi geçin, dünya malına tamah etme. Şu anda ölü olsan bunları yapamayacaktın. Kalan ömrünü iyi değerlendir.” Diyor.

Değerli dostlar, aslında her gün küçük ölümü yaşıyoruz. Uyuduğumuz vakit ruhumuz vucudumuzu terk ediyor Uyandığımız anda vucudumuza giriyor.Kimi insanlar yataklarında ölü bulunuyor. O zaman vakit dolmuş, ruh geri dönmemiştir. Aslında  her gün Rabbimizin bize bahşettiği yeni bir ikramıdır.

Ey Şehit ;Sen ne mübarekmişsin… daha sağlığımda , henüz yaşarken bana faydan dokundu , Rabbim senin vesilenle kabir hayatını daha ölmeden gösterdi bana, kimbilir vefat edip  komşu olduğumuzda  Allah’ın izni ile daha ne kadar faydanı göreceğim. Ruhun şâd olsun. Rabbim şehitlik mertebesini canı gönülden arzulayanlara bu mertebeyi nasip etsin işaallah…  

İnsanın her yıl, özellikle yaz aylarında tatil yapma adı altında, seyahat yapma gezme ihtiyacı oluyor.Genelde içindeki boşluğu doldurmak, sıkıntılarından kurtulmak adına yapılan seyahatler için harcanan paralar, çözüm olmuyor.Dünyaca ün yapmış tanınan yerlere gitse, içindeki kaybettiği huzuru bulamıyor bu eksikliği bir türlü dolduramıyor.

İnsan yaradılış itibarıyla ruh ve beden, madde ve mana’dan teşekkül etmiştir.

Mutluluğumuzu sağlayan, ruh tarafıdır.Ruhumuzun manevi anlamda aç olması halinde; ne para,ne makam,  ne  şöhret ve ne de yapılan seyahatler insanı mutlu etmeye yetmiyor.

Peygamber efendimiz (s.a.v) “seyahat ediniz ki sıhhat bulasınız” buyurmuşlardır.Yine günümüzde “Tebdili mekânda ferahlık vardır” tabiri sıkça kullanılır.

Sılayı rahim (akraba ziyareti) yapmak, eş dostu ziyaret etmek, gezilen tarihi yerlerden ibret almak amacıyla yapılan seyahatlerin  insanı ferahlatıcı,dinlendirici  yönünün bulunduğunu  bildirerek, dinimiz bu tür seyahatlerin yapılmasını teşvik etmiştir.

Gezmek,seyahat etmek ; Göz zinası vb.haramlara düşmeye neden  oluyor,geç saatlerde yatıp sabah namazını kalkmamaya neden oluyor, kulluk görevlerini yerine getirmeyi engelliyorsa  çok  zararlıdır.    

Ruhuna hitap etmeyen sırf nefis ve ten planında seyahat yapan gezip tozan insanların seyahat dönüşlerinde nasıl yorgun argın bitkin bir vaziyette evlerine döndüklerine şahit olmuşuzdur.Her ne kadar çevrelerine  sahte gülücükler saçsalarda gerçek değişmiyor.İçlerindeki huzursuzluk yine aynen devam etmektedir.

Avrupa, Uzakdoğu,Afrika (safari) seyahatlerine bıkmak usanmak bilmeden defalarca giden, bir çok insanın ömür boyu göremeyeceği paraları gözünü kırpmadan harcayan  insanlar, bu seyahatlerini her yıl aksatmadan devam ettirmeyi kendilerine prensip edinenler, neden se !? Hac ve Umre sözkonusu edildiğinde; Borçlarının çokluğundan,oğlunu,kızını evlendirmediğinden tutunda, torununa alacağı eve kadar bin bir bahane uydurarak karşında iktisatçı kesiliyorlar.

Hatta düşüncelerinde haklı olduğunu inandırmak için, bunca fakir fukara varken,  Hacca mı gidilir? İsraftır.! Diyerek, fakiri gözeten,israftan sakınan,hayır hasenat sahibi insan pozuna bürünüyorlar.Buda yetmezmiş gibi Hacca ve Umreye gitmek isteyenlere, bu olumsuz düşüncelerini her ortamda üzerine vazife imiş gibi  anlatır dururlar.

Her şeye aklı yeten (!) bu insanlar nasıl oluyorsa, şartlarına haiz olan her insanın Hacca gitmesinin  farz olduğunu bir türlü anlamazlar. Daha doğrusu anlamak istemiyorlar.Bu davranışları ile Allah ve Rasulüne karşı geldiklerinin farkında bile değiller, oysa ki aşağıdaki ayet-i kerime bu durumu ne güzel açıklamış:

 “Ey iman edenler! Allah’a karşı gelmekten sakının ve her zaman doğru ve hak söz söyleyin ki, Allah sizin işlerinizi düzeltsin ve günahlarınızı bağışlasın.Kim Allah’a ve Rasulüne itaat ederse,muhakkak büyük bir başarıya ulaşmıştır.” (Ahzab, 33/70-71.)  

Yamaç tırmanışı yapan arkadaşlarını her seferinde izliyor, bir türlü kendisini tırmanış için hazır hissetmiyordu ama bu sefer kararlıydı.Hazırlıklarını tamamladı arkadaşları ile beraberce gittiler karşılarına duvar gibi dik bir yamaç çıktı. Bir an için   duraksadı, biraz düşündü ‘bu kadar dik ve kayalık ayrıca etrafı uçurumlarla çevrili bu yamaca nasıl tırmanılır ki !' dedi,
Sonra; yoğun trafik akışı olan bir caddeyi hayalinde canlandırdı...ama ben araba kullanmasını biliyorum ! bunu başardım. Hiç araba kullanamayan bir insan bu işi başaramayacağını düşünür, adeta imkansız sanır.’ Dedi tekrar azimlendi.

 Emniyet kemerini taktı ipi sıkıca tuttu tırmanışa geçti.Bir süre tırmandıktan sonra durdu geriye baktı içini tatlı bir heyecan kapladı. Biraz nefeslendi tam o sırada  bir üst sıradaki arkadaşına ait fazlalık ipin hızla gelerek gözüne çarpması sonucu gözündeki lensinin düşmesine neden oldu. Lens çok küçük olduğu için bulunması imkansızdı.

Artık bulanık görüyordu. Allah’a dua etmekten başka çaresi kalmamıştı.Gözlerini kapattı içten canı gönülden dua etmeye başladı. “ Allah’ım! Sen bu dağları taşları en küçük toz parçasına kadar her şeyi görüyorsun. Benim lensimin düştüğü yerini de biliyorsun. Onu bulmam için yardım et. Senin her şeye gücün yeter.”

Tırmanış tamamlanınca, arkadaşlarının da yardımı ile patika yollardan yürüyerek aşağı indiler.Tam o sırada tırmanış yapmak için gelen yeni bir gurup içerisinden bir kişi “aranızda lens kaybeden var mı?” diye sordu.

Gelen  guruptan öğrendiğine göre, bir kayanın üzerinde parlayarak  hareket eden lens oradakilerin dikkatini çekmişti.

Eve döndüklerinde lensi nasıl bulduklarını annesine anlattı.Annesi çok etkilendi hemen ağzında bir lens taşıyan karıncanın resmini çizdi. Karıncanın sırtındaki lense şunları yazdı:

“Allah’ım! Bu taşıdığımın ne olduğunu ne işe yaradığını bilemiyorum. Bu oldukça ağır ve benim yiyeceğim bir şey de değil ama senin arzun bunu taşımamsa emrin başım ve gözüm üstüne,senin için taşıyacağım.”

Değerli dostlarım; Rabbimiz diledikten sonra ne olmaz ki? O’na hiçbir şey zor değil O sadece ol! Der, oda olur. O her şeye kadir dir.  

(VERTİGO)

There are systems that balance our body. These are; brain system, inner ear system, deep sense system and eyes. Among them, the most important ones are ears and cerebellum. As a result of failure in these systems, “vertigo” a kind of dizziness occurs. In case you have noticed, all balance systems are in the “head” area of our bodies.

      When these patients consult doctors, they are asked a couple of questions. (I was asked the same questions too)

     - When did the dizziness begin? How long did it last? Did something like visual impairment, vomiting etc. happen? , and so on…  MRI is done to examine the brain. Otorhinolaryngology and audiometric (hearing) tests and blood tests are done to examine the patient. Eventually the treatment continues with medications and exercises etc.

      The feeling of discomfort disappears for a while, however some day it reoccurs all of sudden. Perhaps you have to drive that day or have an important meeting… All plans fall through, your life turn into a nightmare.

     My Vertigo showed up seven years ago. I went to doctors many times and all tests that I mentioned above were done to me. They got no result. I used the medication for months but it was worthless. My disease was acting up at least two, three times a year. Sometimes it was taking a couple of days, sometimes more than a week and then was disappearing and acting up later on.

     Now let’s come to the point; let me tell you how I got rid of Vertigo:

     On a day I had severe dizziness, a family friend I really loved and kept in touch through the phone but hadn’t seen for years, came to visit me. Everyone knows how it happens when friends meet after long years.  I had to welcome him warmly and be sincere but I couldn’t.  I had to put him off because of my disease. When nausea is added to my dizziness, my movements became limited and I had no way to reflect my feelings and thought to my friend. Worrying that he would be offended by my behaviour, I said:

   

 “I’m very sorry. Please don’t get me wrong, I cannot do the honours properly because now I feel terrible because of “vertigo”.”

He said: “Don’t be sorry, no one else could understand you better than me. I had the same trouble for years and thank god I got over it.”

My friend saw me looking him in despair and continued:

    “Let me tell you the whole story. I had treatment in several different hospitals for my Vertigo however I achieved no result. My colleague, who suffered from the same disease for years, and I decided to make a research on this disease. (My friend and his friend have extensive knowledge in fruit growing research) We decided to keep tally of our daily behaviours, habits etc. and then to crosscheck to see what we’ll have at the end.

       We compared the time periods when we had Vertigo, we did it many times and every time we came to the same point.”

I was getting more curious.

   

He continued…

   

      “Generally many people do this. When we come home from work, we lay on the sofa to have a rest. So far everything is normal however the problem begins here. We put our nape on the arm of the sofa and generally fall asleep in that position. When we wake up our Vertigo begins. (Even, people who do not have Vertigo have dizziness). That was the point where our researches concurred. It’s been 8 years since then, and neither my friend nor I had dizziness ever again.”

       I really thought for a couple of seconds. I had an epiphany. A day before that night, I had fallen asleep just like that, laying my head on the sofa arm.

     According to my own experience, I also avoided doing some simple moves I mentioned below and God willing, 4 years ago I got rid of Vertigo. I never had dizziness again.

You will hopefully get rid of this disease by paying attention to the following:

1-As I mentioned above, we shouldn’t lay our head on the sofa arm and sleep in that position or remain stable in the same position for a long time.

2-During long trips, we should not sleep leaning our head right or left immoderately. We should use soft pillow. 

3-If we have to wear tie, we should avoid wearing shirts with tight neck. We should prefer wider ones.

4-We should move our head and avoid staying in the same position for a long time while watching TV or using computers.

5-We should not use hard and high pillows in bed. We should prefer soft ones.

        

      We discussed this with Mr. ….., the doctor of the county where I was working those years. He cared very much about what I told and took notes in his agenda. At the top of the notes, he wrote “Important”. 

     Surely, what I tell doesn’t mean that people shouldn’t go to doctors. We will do absolutely anything and look for a remedy. God is the one who will cure. If I could lead good things by this article, please send me your prayers. I hope I could help my readers or people around them who suffer from this disease.

Yıl 1988 memuriyetimin  ikinci yılı, Malatya kadastro müdürlüğünde teknisyen olarak görev yapmaktayım. Her yıl olduğu gibi o  yılda kadastrosu yapılacak köyler  ile ilgili planlamalar yapılıyor.  "Ekmek Böldürtmeyen Köy" Ortalıkta bir söylenti  dolaşıp duruyor. Bu köyün kadastrosunu yapmak  için hangi birlik (kadastro ekibi) görevlendirilecek herkes merak içerisinde bekliyor. Beklenen gün geldi, belirtilen köyün kadastro çalışmaları için Kadastro Müdürü tarafından bizim ekibin görevlendirildiği açıklandı.

Kadastro çalışmaları için köye gittiğimizde, köyün muhtarına, neden bu köye  ‘Ekmek Böldürtmeyen  Köy’ adı verildiği, bunun ne manaya geldiğini sordum. 

Muhtar,

- “ İsterseniz şöyle yapalım; bunu bizzat yaşayarak görürseniz bence daha iyi olur. 

Bu uygulama zamanla köyümüzden kalktı ancak şu tepedeki evi görüyormusun? işte o ev bu usulü ne pahasına olursa olsun inatla devam ettiriyor. O evde yemek ikramı olursa, dikkat edeceğin tek  şey yiyebileceğin kadar ekmek böl. Başkaca bir açıklama yapmayacağım memur bey." dedi bitirdi.

 Diğer  çalışma  arkadaşlarımı bu konuda haberdar etmedim. Çünkü olayı canlı yaşamak için figürana da ihtiyaç olacaktı!. Gün geldi söz konusu  eve akşam yemeği için davet edildik. Yer sofrası kurulmuş sofrada adeta yok!  yok. Her şey köyden… yani  doğal…

Sofradaki ekmeklere bir göz attım.Yöreye ait ekşili ekmek olarak bilinen (kimi yörelerde bazlama olarak geçer) ekmeklerden, üst üste konulmuş vaziyette her misafirin önünde 5-6 adet bulunuyordu. Bir tanesini yiyebilirim diye gözüme kestirdim ama ikincisini bölersem bitiremeyeceğimi biliyordum ayrıca  Muhtarın anlattıklarını da göz ardı etmemem gerektiğini biliyor, daha dikkatli davranıyordum.

Yemek  başladı. O arada yanımdaki arkadaşımı da göz ucu ile takip ediyorum. Tabi ki arkadaşım hiçbir şeyden habersiz hem sohbet ediyor hemde yemeğini  yiyor. Ben ekmeğimin bir tanesini bitirdim açıkçası bana yetti. başka ekmeği bölme ihtiyacı hissetmedim.

Arkadaşım da ekmeğin bir tanesini bitirdi ve gayri ihtiyari olarak diğer ekmeğin ucundan kopardı en fazla iki lokma aldı. Ev sahibine teşekkür edip sofradan geri çekilmek istedi. Ev sahibi ; önce sakin bir ses tonuyla sonra gittikçe sertleşen üslup ile müdahale etti:

-“Bey efendi ekmeğinizi bitiriniz!.”

-“Teşekkür ederim. Allah bereketini arttırsın. Doydum.”

-“Böldüğün ekmeğini bitir!”

-“Sağ ol doydum dedim ya !!”

-“Ben anlamam o ekmeği bitireceksin.!!!”

Emir şeklinde gelen bu talebin karşısında , arkadaşımın jetonu henüz düştü! ama iş işten geçmişti.! Senin bu işten haberin vardı dercesine gözlerime baktı.  Ben bu arada;  başım  öne eğik vaziyette, işin nereye varacağını merak ederek hiç müdahale etmeden  işin sonucunu beklemeye başladım.

-Yersin!,

-Yemem!,

-Bitirirsin!

-Bitirmem!

 Tartışmaları  uzayınca muhtar devreye girdi ve ev sahibine :

-“ Bak! bunlar tapucu, bunları üzersen bunlardan kalem sopası yersin. Bildiğimiz sopanın acısı çabuk geçer ama kalem sopasının acısı kırk yıl geçmez.” dedi. O arada ben muhtara müdahale ettim; Bizim adımıza bu şekilde konuşmasının doğru olmadığını  bu tür söylemlerin mesleğimiz ile bağdaşmadığını, bu ifadeleri kabul etmediğimizi bildirdim. Muhtar özür dileyerek sustu.

Yine de muhtarın söylediği  sözlerin  etkisinden mi olacak bilemem! ilk defa bu katı uygulamalarını  esnetmiş olduklarını daha sonra öğrendim. Ev sahibi arkadaşıma; 

-“ O zaman bölmüş olduğun ekmeği yanına al götür sonra yersin” ifadesini kullanmak durumunda kaldı.

 İkinci gün sabah kahvaltısı yine aynı evde oldu, bu sefer ekmeği bölme hususunda herkes daha dikkatli davranıyordu. Yemeğin sonuna kadar bir kaza yaşanmadı. 

Misafir olduğumuz evde, kahvaltı sırasında  on sekiz yaşlarında bir delikanlı dikkatimi çekti, çünkü bu delikanlı bir gün önceki yemekte, aile bireyleri arasında yoktu, o gün şehirde olduğu için bizimle birlikte yemekte bulunamadığını belirttiler.

Gencin  nasıl tepki göstereceğini merak ederek  ‘Bak delikanlı biz dün akşamki yemekte sizin atadan gelme adetinizi bozduk!. ne dersin?’   

Delikanlı üç beş saniye durakladı adeta dondu kaldı !! daha sonra öyle hiddetlendi ki yüzü mos mor kesildi. Öfkeyle kapıda duran annesine yöneldi,  yüksek sesle bağırarak 

-“ Anaaa doğru söyle! bunlar bizim usulü bozdular mı?” diyerek  annesinin boğazına iki eli ile öyle bir sarıldı ki, kadıncağız nefessiz kaldı neredeyse  boğulacaktı.

Oğlunun elinden zor kurtulan anne:

- “Sizin usulünüz batsın. Eve misafir gelmez ettiniz. Böyle adet  olmaz olsun, herkes bıraktı siz bırakmadınız....”  söylene söylene diğer odaya gitti. Bizler  delikanlıyı uzun uğraştan sonra şaka yaptığımızı belirterek ancak sakinleşmesini sağladık. 

Ortalık sakinleşince ev sahibine sordum bu usul nedir?  Bu şekilde davranmanın amacı, manası nedir?  Ev sahibi bize şu izahatta bulundu: 

- “Bizler  küçüklüğümüzde,  büyükler ile  sofraya oturur beraberce yemek yerdik. Onlardan sıkıldığımız için, utanarak doyuncaya kadar yemek yiyemez sofradan  aç  kalkardık. Yarım kalan ekmek parçalarında gözümüz kalırdı. Büyüklerimizden  arta kalan ekmek parçalarını bitirin, demelerini  beklerdik. Bu nedenle biz isteriz ki gelen misafir sofradan  aç kalkmasın. Sofrada bir eksiklik varsa misafir bizden talep etsin, canı ne çekiyorsa onu istesin.  Biz, onu bulur buluşturur sofraya getiririz. Buradaki amacımız  misafiri ikramlarımız ile memnun etmektir. Başkaca ne amacımız olabilir ki."  

Şu soruyu da sormadan edemedim: ‘Baştan durumu izah etseniz de, sonunda tatsızlık yaşanmasa daha iyi olmaz mı?’

-“Baştan yapılacak ikaz anlamsız olur. Bu davranış yemeği az yememizi istiyorlar gibisinden yanlış anlaşılmaya sebebiyet verebilir ki, işin asıl büyüsü ortadan kalkar.” 

Ben yine sordum:

-“Konu ile alakalı başınızdan geçen mutlaka ilginç hatıralarınız vardır . Bize bunlardan bir tanesini anlatabilir misin. ”

  
 Biraz düşündü;

-“Hatıralar oldukça fazla;

 Günlerce uzun yoldan gelmiş olan babamın asker arkadaşının aynı gün kaçarcasına memleketine geri dönüşünü mü anlatayım! 

Köyümüze gelen öğretmenin ilk yemekten sonra tayin isteyişini mi anlatayım… En iyisi yakın tarihte yaşanan bir hatırayı size anlatayım da dinleyin:

Misafirperver oluşumuz nedeni ile  köyümüze gelen  misafirler genelde bizim eve yönlendirilir. Yine bir gün bir gurup misafir ile muhtar evimize geldi. Olağanüstü hal ilan edildiği günlerden bir gündü.  Misafirleri buyur ettik ağırladık .Yemek yendi aynen sizde olduğu gibi, misafirlerden bir tanesi yemiş olduğu ekmeğin bir parçasını bıraktı, ekmeğin yenmesi için tartışma uzayıp ortam sertleşince,  kapıda ayakta bekleyen, tüm ısrarlarıma rağmen yemeye dahil olmayan genç; bana buraya gel! Şeklinde işaret etti.Yanına gittim bana dedi ki;

-“O tartıştığın kişilerin kim olduğunu biliyor musun? Tartıştığın kişi  Vali bey onun solunda oturan, .... komutanı diğerleri .....vs.  üst düzeyde yetkili kişiler.”

Meğerse devlet erkanı tebdili kıyafet ile asayişi kontrol için geziyorlarmış, bizim köye de onun için gelmişler. Bunları bana anlatan ise  Vali beyin makam şoförüymüş. Tabi ben bunları öğrendikten sonra biraz da espri olsun düşüncesiyle tekrar içeri girdim.

 ‘Kim olursanız olun ! O ekmek bitecek.!’ dedim. Oradakiler  bu tavrım dolayısıyla gülmekten yıkıldılar. Vali bey, etrafındakilere  dedi ki; anlaşılan bu adam bizi bırakmayacak!, hadi ekmekten herkes birer parça alsında  bu işi bitirelim!.”

 Anlatılan  köyde halen bu usul devam ediyor mu,  bilemem ama hafızalarda güzel bir yaşanmışlığın öyküsünün yer edeceğini umarım.