KUŞ VE SİNCAP

by Abdulkadir Türk Cuma, Ocak 06, 2017 Anılar

Çocukluğumda;Kanterme deresi kenarında bulunan bahçemizdeki vişne ağaçları arasında oynarken, ağaçlar arasında bir kuş yuvasına rastladım. Yuvaya yaklaşarak içerisine baktığımda iki adet kuş yavrusu olduğunu gördüm henüz gözleri tam açılmamıştı. Sesimi duyunca anneleri geldi sanarak ağızlarını sonuna kadar açarak yiyecek beklediler.

Yavrulara vermek üzere otların içerisinden birkaç çekirge yakaladım. Yuvaya döndüğümde ne göreyim..! Bir sincap yavrulara musallat olmuş, anne kuş ise sincapı yuvaya yaklaştırmamak için olanca gücüyle kanat çırpıyor karşı koymaya çalışıyordu.

Neticede sincap mücadeleyi bırakıp oradan ayrıldı. Ama birkaç saat sonra aynı olaya tekrar şahit oldum. Merakım gittikçe arttı!!. Vişne dallarının arasına gizlenip olan biteni öğrenmek için gözetlemeye başladım:

Anne kuş yavrularına yiyecek bulmak için yuvadan çıkıyor ve kısa süre içerisinde sincap yuvanın etrafında beliriyor. Anne kuş bunu biliyor olacak ki, kısa sürede geri dönüyor. Sincapa karşı savunmaya geçiyor feryadı figanı koparıyor sincap ise geri çekilmek zorunda kalıyordu.

Beni bir düşünce aldı; Anne kuş yuvasını savunuyor ama sincap ne yapmaya çalışıyordu!?

Amacı, yavrulara zarar vermek mi? Yoksa sadece yavruları görme merakı mı ? Veya yavrulara karşı annelik özlemi mi?

Sincapı ısrarla yuvaya çeken neydi!? Merakımı gidermenin tek yolu vardı yuvayı ve etrafını iyice incelemek. Dayanamadım yuvaya yaklaştım.

Anne kuş kesik kesik ötüyor daldan dala atlıyor hırçınlık gösteriyor yuvaya yaklaşmamı istemiyordu.

Sincap ise daha ürkek tavırlarla vişne dalının arasına saklanmış çaktırmadan beni izliyordu.

Yuvayı iyice inceledim görünürde bir şey yoktu. Ancak yuvanın alt kısmında kurumuş yaprak birikintisini fark ettim. Yaprakları karıştırınca ne göreyim..!? iki dalın arasına sıkışmış sincap yavrusu, bir türlü yerinden çıkıp kurtulamıyor. Meğerse sincapın ısrarla yuvaya gelmesinin nedeni buymuş.

Sincap yavrusuna zarar vermeden, incitmeden nasıl kurtaracaktım? Ya elimi ısırsa..! ama ölmesine de göz yumamazdım ki!

Önce çorabımı çıkardım eldiven gibi elime geçirdim. Elimi yavaş yavaş sincap yavrusuna uzattım baktım ki yavrucağızın hareket edecek mecali kalmamıştı. Kim bilir ne kadar süredir orada kalmıştı! ama şükürler olsun yaşıyordu. Dalları açmak suretiyle oradan çıkardım. Usulca ağacın uygun bir yerine bıraktım ve oradan biraz uzaklaşarak olacakları izlemeye başladım.

Anne sincap yavrusunu götürmek üzere bir çırpıda geldi, ensesinden yakaladığı gibi yavrusunu alarak dalların arasında kayboldu.

Çok enteresandır; zaman içerisinde, kuş ile sincapın arasında bir muhabbet ve dostluk oluştuğuna ve candan arkadaş olduklarına şahit oldum.

DEVAMINI OKUYUN

BAŞIMDAN VURULDUM !

by Abdulkadir Türk Pazartesi, Mayıs 16, 2016 Anılar

Gençliğimde; Kasabamıza yakın Korkmaz köyünde yapılan çerkez düğününe katılmıştım. Düğün iki gün sürmüştü, artık ikinci günün son saatleriydi. Çevre köylerden gelen misafirler, davetliler ortalık oldukça kalabalık ve düğün tam hızıyla devam ederken; sebebini bilemediğim bir nedenle aniden başlayan kavga adeta benzine sıçrayan ateş misali her tarafı sarmıştı. İnsanlar birbirlerine ölesiye vuruyor, silah sesleri ortalık toz duman…

Kendimi korumak için ahşap bir binanın arkasına geçip gizlendim ve orada beklemeye başladım. Ortalık silah seslerinden biraz sakinleşince, son durumu anlamak için gizlendiğim yerden hafifçe başımı uzattım. Meğerse o anda bir kişi silahını yakın mesafeden bana doğrultmuş bekliyormuş beklemeden ateş etti tam anlımın ortasından vuruldum, kurşunun beynimin içinden geçişini, acısını hissettim.

ve o anda uyandım.

… ama nerede olduğumu bilemiyordum. Acaba ben gerçekten öldüm mü?!. Ortalık zifiri karanlıktı, yüzüm çarşaf, kefen gibi bir bez ile örtülü halde. Başımda şiddetli bir ağrı, seslenmek istiyorum fakat nedense sesim çıkmıyor… tam o sırada; ' sizce duyulacak en rahatlatıcı şefkat ve merhamet içeren ses ne olabilir?' Tabi ki anne sesi. Rahmetli annemin;

“- Ah yavrum! Başına mı düştü?! Bir şey oldu mu?!.” Sesiyle biraz olsun rahatlamıştım. Ama yine tam manası ile olan biteni anlayamamıştım…

Daha sonra korkularım yavaş yavaş dağılmış olan bitenden haberdar olmuştum…

Annem her gece aksatmadan teheccüd namazını (Farzlardan sonra en faziletli namaz gece kalkarak kılınan namazdır.) kılardı, gece ne zaman uyansam seccadesinin başında görürdüm.(mekanı cennet olsun)

Annem yine o gece namaz için kalkmış, vakti öğrenmek için karanlıkta, büfenin üzerindeki masa saatine bakmaya çalışırken saati başıma düşürmüş. Saati almak için uzandığı için geceliği benim yüzümü örtmüş…

Rüyamda her şey o kadar gerçekti ki; arkadaşımın bana ikram ettiği elma, tanıdığım insanların düğünde oynamaları, tokalaştığım arkadaşlarımın ellerinin sıcaklığı, kurşunun acısı…

Hiç rüya gören bir insanın rüyasında; ‘ nasıl olsa neticede bu bir rüya; bana bir şey olmayacak, korkmama da gerek yok, canımın istediğini yapayım ’ dediği duyulmuş mu? Hayır. Her şey tıpkı gerçek gibi, hisler duyuşlar ...

İşte dünya hayatı nasıl rüya gibi yaşanmıyorsa rüya da gerçek gibi yaşanılıyor. Saatin başıma düşmesi anındaki görmüş olduğum o uzun rüya aslında en fazla iki-üç saniyelik rüyaydı.

Hz. Ali tarafından nakledilen hadis-i şerifte “ İnsanlar uykudadır, öldükleri zaman uyanırlar.” dediği bilinmektedir. Demek ki bizler öldüğümüzde gerçek hayat olan ahiret hayatına uyanacağız. Tabii ki o zamanki pişmanlık fayda vermeyecektir.

İşte anlattığım rüya günlerce süren uzun bir rüya gibi gözüksede, çok kısa bir an içerisinde gerçekleşmiştir. Aynen çok kısa olan dünya hayatını, çok uzun bir zaman olduğunu zannederiz. Oysa ölümden sonra diriltildiğimiz zaman dünyada çok az bir zaman kaldığımızı anlayacağız. Bu durum ayet-i kerimelerde şöyle izah edilir:

Dedi ki : “Yeryüzünde kaç yıl kaldınız?”

Dediler ki: “ Bir gün ya da bir günün birazı kadar kaldık, sayanlara sor.”

Dedi ki : “ Sadece az bir zaman kaldınız, keşke bilseydiniz.” (el-mu’minun 112-114)

Çok kısa olan dünya hayatında bitmek tükenmek bilmeyen uzun vadede planlar yaparız. O hengame içerisinde, ömür sermayemizin yavaş yavaş tükendiğinin farkına bile varamayız. Aslında etrafımızdaki her şey bize dünya hayatının geçici olduğunu gösterir.

Örneğin, çok güzel olduğunu düşündüğümüz bir insanı 30-40 yıl sonra gördüğümüzde güzelliğinden eser kalmamış , saçlar beyazlaşmış, yüzünü kırışıklıklar kaplamış olduğunu görür, tanımakta bile zorlanırız.

Bakmaya kıyamadığımız arabamız eskimiş, evimiz yıpranmış kısaca etrafımızdaki her şey eskimeye yıpranmaya , çürümeye doğru giderek her gün bize mesaj verirler ve şöyle derler;

Dünya hayatı gelip geçici bir rüyadan ibarettir, aldanmayın. Gerçek ve sonsuz hayat ise ahiret hayatıdır.

DEVAMINI OKUYUN

SADAKA BELAYI ÖNLER.

by Abdulkadir Türk Salı, Kasım 10, 2015 Anılar

Aylardan ramazan,mevsimlerden güz mevsimi; O günlerde yıllık izinimi kullanıyorum evimin penceresinden Ahır dağına bakıyorum,dağ bize çok yakın dağın üzerine yer yer sis çökmüş, artık kış mevsimi yaklaşmış, büyüklerimiz ‘söz vaktinde açılır.’ derler ya aynen,hatırladığım kadarıyla tam da şu anda içinde bulunduğumuz bu mevsim. Pencerden öylesine bakarken içimden dağa çıkmak gezmek orman havasını teneffüs etmek geldi.Tabi ki yalnız başına gezmenin tadı tuzu olmaz bir de can yoldaşı gerekliydi.

Değerli dostum, arkadaşım emekli komiser Mustafa ağabeyi telefon ile aradım.Beraberce gezme isteğimi bildirdim. Memnuniyetle kabul etti ve şu talebini de ilave etti:

“-Bak ne diyeceğim! Bu zamanlar mantar mevsimi, gitmişken ormanda mantar toplayalım ne dersin.?”

“-Tamam… ama, ben mantardan anlamam bu konuda tecrüben varsa ben sana tabi olurum.”

“-Anlaştık o zaman.Yanına keskin bir bıçak ve mantarları koymaya poşet almayı unutma.”

Ekmek bıçağını iyice bileğledim adeta jilet gibi oldu.Montumu giydim, bıçağı montumun iç sol cebine ucu üste, sap tarafı aşağı gelecek şekilde diklemesine bilinçsizce koydum.Arkadaşım ile sözleştiğimiz yerde buluştuk.Asıl maksadımız gezme olduğu için , araçsız olarak yürüyerek dağa çıktık.

Etrafı aradık taradık ama mağlesef mantara rastlayamadık.Mustafa ağabey; “ Aslında havada mantar kokusu var ama, henüz topraktan çıkmamış,birkaç güne kadar çıkar.” Gibi ifadeler kullanıyor,havayı kokluyor ama nafile... Bayağı gezdikten sonra dönmeye karar veriyoruz.Yolumuz zeytinleri daha öncesinden toplanmış hasadı yapılmış bir bahçeye uğruyor.

Zeytin ağacının en üst dalında üç beş adet zeytin kalmış, simsiyah o kadar güzel görünüyor ki anlatamam. Mustafa ağabey ile aynı zeytinlere bakıyoruz ve bana diyor ki:

“-Hayatında hiç ağaca çıktın mı ? çıkıp onları alabilirmisin?”

“- Ağabey, ben köylü çocuğuyum.Hayatım elma ve dut ağaçlarında geçti.” dedim,

ve ağacın tepesine çıktım zeytinleri kopardım. Ağacın dallarından inerek ağacın gövde kısmına geldiğimde aşağıya atladım.

Ne olduysa işte o zaman oldu..! Ahhhh..!

Ağaçtan atlayıp ayaklarımın yere sertçe çarpması ile hızla yere çömeldiğim için sol cebimdeki biçak dizimden de destek alarak kalbimin tam üzerine ‘garrt’ diyerek saplandı, bıçağı beklemeksizin tuttuğum gibi çektim çıkardım ve yere attım. Elimi iyice bastırdım parmaklarımın arasında kan damlamaya başladı.Arkadaşım halimi görünce ne yapacağını şaşırdı.

Beraberce, en yakın sağlık kuruluşuna gitmek üzere şehre doğru koşmaya başladık. Bir taraftan yağmur yağmaya başladı üstümüz başımız sırılsıklam oldu. Onbeş yirmi dakika koştuktan sonra caddeye indik ilk gelen halk otobüsü olmasına rağmen önüne çıkıp durdurarak en yakın sağlık ocağına götürülmemizi sağladık. Mustafa ağabey, yaşananları doktora anlatınca, doktor, durumun ciddiyetini anlayarak her hangi bir müdahale yapmadan, Devlet hastanesine acil sevkimi sağladı.

Sirenler eşliğinde hastaneye gidiyoruz o an aklıma gelen bütün duaları okuyorum ve içimden ‘ bu hayatımın son günü, artık ahirete göçüyorum ama şükürler olsun ki; aylardan ramazan ayı, günlerden Cuma ,namazımıda eda ettim ayrıca abdestliyim(şafii mezhebinde kanama neticesinde abdest bozulmaz.) gibi benzer düşünceler aklımdan geçiyor.

Hastaneye geldik ve hemen ameliyathaneye aldılar. Pense ,makas.. derken … Doktor;

“-Delikanlı, verilmiş sadakan varmış.Bıçak kaburga kemiğinden kayarak yön değiştirmiş kalbe isabet etmemiş.Yoksa çoktan ölmüştün!”

“Verilmiş sadakan varmış” sözünü içimden defalarca tekrarladım.Aklıma o anda;bir hafta veya on gün öncesinde yaşadığım bir olay geldi:

Tam iftar saatiydi; orucu açıp yemeğe başladığımız anda acil kan ihtiyacı için anons yapılmıştı.Yemek masasından hemen kalkarak “ben kan vermeye gidiyorum” demiştim. Eşim; “acele etme önce iftarını yap sonra gidersin.” demesine rağmen dinlememiştim.

Vakit kaybetmeden aracım ile Devlet hastanesine gitmiş. Müracaata geldiğimde, Hemşire hanım dış kapıya doğru seslenerek;

“-Amca gel gel ! bak kimse gelmez diyerek üzülüyordun. Beyefendi kan vermeye gelmiş.” demişti.

Yanımıza gelen yaşlı adam, belli ki inşaatlarda çalışıyor. Elbisesi toz içerisinde yer yer kireç,boya gibi lekeleri içerisindeydi. Ayrıca yorgun ve bitkin olduğu her halinden belliydi. Kan ihtiyacının balkondan düşen oğlu için olduğunu söylemişti.

Kan verme işinden sonra yaşlı adam yanıma gelerek;

“-Oğlum, Allah senden razı olsun. Sen beni sevindirdin Allah’ta seni sevindirsin, seni çoluk çocuğuna bağışlasın…” diyerek canı gönülden dua etmişti.

Tüm bu anlattıklarım film şeridi gibi gözümün önünde canlandı.

Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:

(Hastalarınızı sadakayla tedavi edin. Sadaka, her hastalığı ve belayı defeder.) [Beyheki]

Anladım ki şayet başka bir nedeni yok ise, ihlasla yapılan bu dua kazanın hafif atlatılmasına vesile olmuştur düşüncesindeyim.Tabii ki en doğrusunu Allah bilir.

DEVAMINI OKUYUN

YA İBADETLERİMİZ DEFOLU ÇIKARSA...?

by Abdulkadir Türk Çarşamba, Ekim 14, 2015 Anılar Kıssadan Hisse

Oturduğumuz odaya giyimi ve saçı başı dağınık bir bey geldi boş bulduğu bir kanepeye oturdu.Üzüntülü olduğu her halinden belli idi; ellerini oğuşturuyor,arada bir ofluyor nefes alış verişleri odada bulunan herkes tarafından duyuluyordu.

Tam karşı kanepede oturan yaşlı piri fani zat;
“- Evladım.Gördüğüm kadarıyla bir sıkıntınız var galiba” diyerek söze başladı.

“-Hocam ben bittim..!İflas ettim..! çaresizim lütfen bana yardım ediniz…” derken ses tonu gayet kısık ve ağlamaklıydı.

“-Buyurun… anlatın, sizi dinliyorum.”

“-Hocam; Benim erkek giyimi üzerine firmam var. Takım elbisesi üretiyoruz.Babadan kalma mesleğimiz.Satışlarımızın tamamı yurtdışınadır.Yine çok yüklü miktarda yurtdışından sipariş aldık.Yüzlerce personel ile altı ay boyunca en kaliteli ve pahallı kumaş kullanarak gecemizi gündüzümüze katarak, binlerce takım elbisesi ürettik ve sözleşme gereği gününden önce alıcısına gönderdik.

Aradan çok zaman geçmedi ki alıcı firma tarafından bütün mallarımızın ‘defolu’ olduğu bildirilerek geri iade edildi. Meğerse makine hatasından kaynaklanan bir nedenle, tüm elbiselerde küçük bir çizgi halinde defo oluşmuş...

Hocam ben bittim, ne yapacağımı şaşırdım.Zararım çok büyük.

Yaşlı adam bir anlık düşünceye daldı ve konuşmaya başladı:

“-Senin namaz,oruç gibi ibadetlerin var değilmi ?”

“-Evet. Ama…!!”

“-Bunca hayır hasenat yaptın, düşkünü gözettin hatta Hac vazifeni de yaptığını sanıyorum doğru mu?”

“-Evet. Hacca gittim.Elimden geldiği kadar hayır işlerini de yaptım diyebilirim.”

“-Peki.! Diyelim ki bu vaziyette öldün. Allah’ın huzuruna vardın.Hesaba çekiliyorsun.Anlatabiliyormuyum.?”

“-Evet hocam, lütfen devam edin sizi çok iyi anlıyorum.”

“- Cenab-ı Allah seni huzuruna aldı. Ey kulum: Sen Dünya’da yaşadığın süre içerisinde Namaz kıldın,Oruç tuttun,zekat verdin,hacca gittin, hayır işleri yaptın…dese.

‘-Evet. Ya Rabbi, bunların hepsini yaptım.’ dersin.Değilmi?

.......

‘-Ey kulum.Bu yaptıklarını benim rızam için yapmadın.Hepsini,

İnsanlar:Desinler,görsünler,bilsinler diye yaptın.Bu yüzden amellerinin hepsi defolu.Bunları kabul etmiyorum ve geri iade ediyorum.’ dese ! Ne yaparsın..!”

Bu sarsıcı ifadeler karşısında herkes derin düşüncelere daldı.Çünkü bu ikaz aslında zarar eden iş adamına olduğu kadar odada bulunan herkese idi.Yaşlı adam şu şekilde konuşmasına devam etti:

“-Bak evladım; Şu dünyada uğradığımız zararı telafi etme şansımız var. Siz işadamısınız bugün zarar edersiniz. Başka bir gün kâr edebilirsiniz.Ama şayet ahirette, o çetin hesap gününde çok güvendiğimiz amellerimiz defolu çıkarsa bunun telafisi mümkün değil.Tekrar Dünya’ya gelerek hatalarımızı,eksikliklerimizi düzeltme şansımız asla yok.” Değil mi?

İş adamı gözlerini bir noktaya odakladı. Bekledi,bekledi ve…

“-Hocam, sizden Allah razı olsun. İçimde yanan ateşimi söndürdünüz. Zararımı unuttum, artık umurumda değil.Varsın zararım olsun inşaAllah telafi ederim.Hatta bu nasihatlerinizden sonra kâra geçtim diyebilirim.Hocam ellerinizi öpeyim.” dedi.

Yaşlı adam elinin öpülmesine müsaade etmedi.İş adamı ise tarifsiz bir sevinç içerisinde odadan çıkarken ‘Ey yüceler yücesi Rabbim sen ne büyüksün, gelip geçici dünyalık metâ ile tasalandırıp, unuttuğum ahiretimi hatırlatmaya onu vesile kılıyorsun. Şükürler olsun…” diyerek, mutlu bir şekilde oradan ayrıldı.

DEVAMINI OKUYUN

EKMEK BÖLDÜRTMEYEN KÖY!

by Abdulkadir Türk Salı, Ağustos 04, 2015 Anılar

Yıl 1988 memuriyetimin ikinci yılı, Malatya kadastro müdürlüğünde teknisyen olarak görev yapmaktayım. Her yıl olduğu gibi o yılda kadastrosu yapılacak köyler ile ilgili planlamalar yapılıyor. "Ekmek Böldürtmeyen Köy" Ortalıkta bir söylenti dolaşıp duruyor. Bu köyün kadastrosunu yapmak için hangi birlik (kadastro ekibi) görevlendirilecek herkes merak içerisinde bekliyor. Beklenen gün geldi, belirtilen köyün kadastro çalışmaları için Kadastro Müdürü tarafından bizim ekibin görevlendirildiği açıklandı.

Kadastro çalışmaları için köye gittiğimizde, köyün muhtarına, neden bu köye ‘Ekmek Böldürtmeyen Köy’ adı verildiği, bunun ne manaya geldiğini sordum.

Muhtar,

- “ İsterseniz şöyle yapalım; bunu bizzat yaşayarak görürseniz bence daha iyi olur.

Bu uygulama zamanla köyümüzden kalktı ancak şu tepedeki evi görüyormusun? işte o ev bu usulü ne pahasına olursa olsun inatla devam ettiriyor. O evde yemek ikramı olursa, dikkat edeceğin tek şey yiyebileceğin kadar ekmek böl. Başkaca bir açıklama yapmayacağım memur bey." dedi bitirdi.

Diğer çalışma arkadaşlarımı bu konuda haberdar etmedim. Çünkü olayı canlı yaşamak için figürana da ihtiyaç olacaktı!. Gün geldi söz konusu eve akşam yemeği için davet edildik. Yer sofrası kurulmuş sofrada adeta yok! yok. Her şey köyden… yani doğal…

Sofradaki ekmeklere bir göz attım.Yöreye ait ekşili ekmek olarak bilinen (kimi yörelerde bazlama olarak geçer) ekmeklerden, üst üste konulmuş vaziyette her misafirin önünde 5-6 adet bulunuyordu. Bir tanesini yiyebilirim diye gözüme kestirdim ama ikincisini bölersem bitiremeyeceğimi biliyordum ayrıca Muhtarın anlattıklarını da göz ardı etmemem gerektiğini biliyor, daha dikkatli davranıyordum.

Yemek başladı. O arada yanımdaki arkadaşımı da göz ucu ile takip ediyorum. Tabi ki arkadaşım hiçbir şeyden habersiz hem sohbet ediyor hemde yemeğini yiyor. Ben ekmeğimin bir tanesini bitirdim açıkçası bana yetti. başka ekmeği bölme ihtiyacı hissetmedim.

Arkadaşım da ekmeğin bir tanesini bitirdi ve gayri ihtiyari olarak diğer ekmeğin ucundan kopardı en fazla iki lokma aldı. Ev sahibine teşekkür edip sofradan geri çekilmek istedi. Ev sahibi ; önce sakin bir ses tonuyla sonra gittikçe sertleşen üslup ile müdahale etti:

-“Bey efendi ekmeğinizi bitiriniz!.”

-“Teşekkür ederim. Allah bereketini arttırsın. Doydum.”

-“Böldüğün ekmeğini bitir!”

-“Sağ ol doydum dedim ya !!”

-“Ben anlamam o ekmeği bitireceksin.!!!”

Emir şeklinde gelen bu talebin karşısında , arkadaşımın jetonu henüz düştü! ama iş işten geçmişti.! Senin bu işten haberin vardı dercesine gözlerime baktı. Ben bu arada; başım öne eğik vaziyette, işin nereye varacağını merak ederek hiç müdahale etmeden işin sonucunu beklemeye başladım.

-Yersin!,

-Yemem!,

-Bitirirsin!

-Bitirmem!

Tartışmaları uzayınca muhtar devreye girdi ve ev sahibine :

-“ Bak! bunlar tapucu, bunları üzersen bunlardan kalem sopası yersin. Bildiğimiz sopanın acısı çabuk geçer ama kalem sopasının acısı kırk yıl geçmez.” dedi. O arada ben muhtara müdahale ettim; Bizim adımıza bu şekilde konuşmasının doğru olmadığını bu tür söylemlerin mesleğimiz ile bağdaşmadığını, bu ifadeleri kabul etmediğimizi bildirdim. Muhtar özür dileyerek sustu.

Yine de muhtarın söylediği sözlerin etkisinden mi olacak bilemem! ilk defa bu katı uygulamalarını esnetmiş olduklarını daha sonra öğrendim. Ev sahibi arkadaşıma;

-“ O zaman bölmüş olduğun ekmeği yanına al götür sonra yersin” ifadesini kullanmak durumunda kaldı.

İkinci gün sabah kahvaltısı yine aynı evde oldu, bu sefer ekmeği bölme hususunda herkes daha dikkatli davranıyordu. Yemeğin sonuna kadar bir kaza yaşanmadı.

Misafir olduğumuz evde, kahvaltı sırasında on sekiz yaşlarında bir delikanlı dikkatimi çekti, çünkü bu delikanlı bir gün önceki yemekte, aile bireyleri arasında yoktu, o gün şehirde olduğu için bizimle birlikte yemekte bulunamadığını belirttiler.

Gencin nasıl tepki göstereceğini merak ederek ‘Bak delikanlı biz dün akşamki yemekte sizin atadan gelme adetinizi bozduk!. ne dersin?’

Delikanlı üç beş saniye durakladı adeta dondu kaldı !! daha sonra öyle hiddetlendi ki yüzü mos mor kesildi. Öfkeyle kapıda duran annesine yöneldi, yüksek sesle bağırarak

-“ Anaaa doğru söyle! bunlar bizim usulü bozdular mı?” diyerek annesinin boğazına iki eli ile öyle bir sarıldı ki, kadıncağız nefessiz kaldı neredeyse boğulacaktı.

Oğlunun elinden zor kurtulan anne:

- “Sizin usulünüz batsın. Eve misafir gelmez ettiniz. Böyle adet olmaz olsun, herkes bıraktı siz bırakmadınız....” söylene söylene diğer odaya gitti. Bizler delikanlıyı uzun uğraştan sonra şaka yaptığımızı belirterek ancak sakinleşmesini sağladık.

Ortalık sakinleşince ev sahibine sordum bu usul nedir? Bu şekilde davranmanın amacı, manası nedir? Ev sahibi bize şu izahatta bulundu:

- “Bizler küçüklüğümüzde, büyükler ile sofraya oturur beraberce yemek yerdik. Onlardan sıkıldığımız için, utanarak doyuncaya kadar yemek yiyemez sofradan aç kalkardık. Yarım kalan ekmek parçalarında gözümüz kalırdı. Büyüklerimizden arta kalan ekmek parçalarını bitirin, demelerini beklerdik. Bu nedenle biz isteriz ki gelen misafir sofradan aç kalkmasın. Sofrada bir eksiklik varsa misafir bizden talep etsin, canı ne çekiyorsa onu istesin. Biz, onu bulur buluşturur sofraya getiririz. Buradaki amacımız misafiri ikramlarımız ile memnun etmektir. Başkaca ne amacımız olabilir ki."

Şu soruyu da sormadan edemedim: ‘Baştan durumu izah etseniz de, sonunda tatsızlık yaşanmasa daha iyi olmaz mı?’

-“Baştan yapılacak ikaz anlamsız olur. Bu davranış yemeği az yememizi istiyorlar gibisinden yanlış anlaşılmaya sebebiyet verebilir ki, işin asıl büyüsü ortadan kalkar.”

Ben yine sordum:

-“Konu ile alakalı başınızdan geçen mutlaka ilginç hatıralarınız vardır . Bize bunlardan bir tanesini anlatabilir misin. ”

Biraz düşündü;

-“Hatıralar oldukça fazla;

Günlerce uzun yoldan gelmiş olan babamın asker arkadaşının aynı gün kaçarcasına memleketine geri dönüşünü mü anlatayım!

Köyümüze gelen öğretmenin ilk yemekten sonra tayin isteyişini mi anlatayım… En iyisi yakın tarihte yaşanan bir hatırayı size anlatayım da dinleyin:

Misafirperver oluşumuz nedeni ile köyümüze gelen misafirler genelde bizim eve yönlendirilir. Yine bir gün bir gurup misafir ile muhtar evimize geldi. Olağanüstü hal ilan edildiği günlerden bir gündü. Misafirleri buyur ettik ağırladık .Yemek yendi aynen sizde olduğu gibi, misafirlerden bir tanesi yemiş olduğu ekmeğin bir parçasını bıraktı, ekmeğin yenmesi için tartışma uzayıp ortam sertleşince, kapıda ayakta bekleyen, tüm ısrarlarıma rağmen yemeye dahil olmayan genç; bana buraya gel! Şeklinde işaret etti.Yanına gittim bana dedi ki;

-“O tartıştığın kişilerin kim olduğunu biliyor musun? Tartıştığın kişi Vali bey onun solunda oturan, .... komutanı diğerleri .....vs. üst düzeyde yetkili kişiler.”

Meğerse devlet erkanı tebdili kıyafet ile asayişi kontrol için geziyorlarmış, bizim köye de onun için gelmişler. Bunları bana anlatan ise Vali beyin makam şoförüymüş. Tabi ben bunları öğrendikten sonra biraz da espri olsun düşüncesiyle tekrar içeri girdim.

‘Kim olursanız olun ! O ekmek bitecek.!’ dedim. Oradakiler bu tavrım dolayısıyla gülmekten yıkıldılar. Vali bey, etrafındakilere dedi ki; anlaşılan bu adam bizi bırakmayacak!, hadi ekmekten herkes birer parça alsında bu işi bitirelim!.”

Anlatılan köyde halen bu usul devam ediyor mu, bilemem ama hafızalarda güzel bir yaşanmışlığın öyküsünün yer edeceğini umarım.

DEVAMINI OKUYUN

ALMAN DAMADIN TÜRK AİLESİNİ HAKİKAT SABAHINA UYANDIRMASI

by Abdulkadir Türk Perşembe, Haziran 18, 2015 Anılar

Hani, insanlar boş zamanlarında dostları ile bir araya geldikleri zaman eski günlerinden, yaşanmış hatıralarından havadan sudan konuşurlar ya,
Bu tür konuşmalar esnasında konu konuyu açar. Kimi zaman anlatılan ilginç şeyler yıllar geçsede unutulmaz.

İşte şimdi, anlatacağım yaşanmış hadise bunlardan birisi; yıllar öncesi ilçemde görev yaptığım sıralarda, arkadaşım ile ayaküstü öylesine konuşurken söz döndü dolaştı, Almanya'daki akrabalarına geldi.

“- … Akrabalarımın bir çoğu yıllar öncesinde Almanya’ya gittiler. Geçim derdi işte, zamanla oraya yerleştiler. Orada evlilikler oldu. Hatta, Alman damadımız var. Ablamın kızı ile yani yeğenim ile evli...." dedi.

Alman damatlarının olduğunu söyleyince; ben hayretler içerisinde gözlerine baktığımı farkedince, gülümsedi;

“-Ne düşündüğünü anladım. Bak! Sana anlatayım da dinle!..”

“-Şu anda danmadımız olan genç evlenmek niyeti ile yiğenime talip olur.
Komşu oldukları için, aileler yıllar öncesinden birbirlerini yakınen tanıyorlar aynı zamanda gençler de bir birlerini seviyorlar. Alman aile gelir yeğenimi, babasından ister. Fakat, bizimkiler kabul etmezler nedenini anlatırlar. Kız babası :

“-Bak! Hans! seni yıllardır tanırım. İyisin, efendisin bir olumsuzluğunu görmedim. Ama bu iş asla olmaz. Yani olamaz.”

“-Neden !?”

“-Biliyorsun biz müslümanız. Sen ise katolik’sin, bizim dinimize göre; gayrimüslim'sin yani başka bir dine mensup olan erkek, müslüman olmadıkça müslüman bir bayan ile evlenemez. Bunun dinimizin emri olduğunu büyüklerimden işitmiştim.”

“-Çok enteresan!.. bunun başkaca hiç bir çıkar yolu yok mu?”

“-Hayır yok. Tek çaresi dinini değiştirerek müslüman olman gerekiyor. Eğer şayet müslüman olursan talebini kabul ederim, bu konuda sana söz veriyorum…”

Hans;

“-Ben asla dinimi değiştiremem. Hele islam dini mi!? bu asla olamaz. Benim daha önceleri dinler üzerinde yaptığım geniş araştırmalarım var. Ama islam dinini araştırma ihtiyacını dahi hissetmedim, çünkü barbar bir din olduğunu çocukluğumdan beri biliyorum.” der.

Fakat, buna rağmen kızı çok sevdiği için evlilikten de vazgeçemez, çaresiz bir şekilde;

“- Madem öyle, başka çaresi yoksa ne yapalım ...ben sizden altı ay gibi bir süre istiyorum. Dininizi araştırayım. Bana uyar mı!? bakayım!” der.

Müsade verilir. Genç, vakit kaybetmeden araştırmaya koyulur.

“-Aradan henüz iki, üç ay geçmeden Alman genç çıka gelir. Haberi alan hane halkı sonucu merakla beklemektedir.

Genç söze başlar…

“-Ben evlenmekten vazgeçtim.”

“-Neden!.. Dinimizi beğenmedin mi yoksa?”

“-Tam tersi. Ben elhamdülillah Müslüman oldum ve adımı Abdullah olarak değiştirdim. Benim müslüman olmama vesile oldunuz. Size nasıl teşekkür edeceğimi bilemiyorum.
Yıllarca dinler üzerine yaptığım araştırmalarımda kalbimin mutmain olacağı bir sonuca ulaşamamıştım. Sadece dinsiz olmamak için katolik olarak hayatımı sürdürüyordum. Şimdi şükürler olsun gerçek dini buldum. Hak dinin islam olduğunu anladım.” der.

“-Peki!! iyi ya! Ne güzel Müslüman da olmuşsun. Anlayamadığımız şey! evlenmekten vazgeçme nedenin!?. Neden vazgeçtin?”

“-Evet, müslüman oldum ama sizin müslümanlığınızdan şüphem var.”

“-Ne demek yani? Elhamdülillah müslümanız.”

“-İslam dini üzerinde yapmış olduğum araştırmalarımda şunu gördüm:

“-Müslüman içki içmez yani içemez, bunun haram olduğunu öğrendim, ama bakıyorum; Sizin sofranızdan şarap eksik olmuyor…

-İslam dininde tesettür denilen örtünme konusu var, ama giyim tarzınıza bakıyorum; tamamen alakasız; mini etekler, kısacık askılı kıyafetler…

- Yine İslam dininin çok önem verdiği ibadetlerin başında namaz geliyor. Mağlesef , bir gün olsun sizlerin namaz kıldığınızı görmedim.

Dininizin yap dediği şeyleri yapmıyorsunuz.Yapma dediği yasakladığı şeylerin hepsini yapıyorsunuz.

Müslüman olup olmadığınız konusunda şüphe duymakta haklı değilmiyim?

Sadece ve sadece biz müslümanız diyorsunuz. İslamdan uzak bir hayat yaşıyorsunuz; bunun için ben bu evliliği yapamam. Kusura bakmayın evlenmekten vaz geçtim.” der.

Tam kapıyı açıp çıkacağı zaman, kızın babası kolundan yakalar:

“-Abdullah! Bi’ dakika. Lütfen bir dururmusun! Ne olur, beni dinlermisin!

Sen gerçekten doğruları söylüyorsun. Anlattıkların hepsi doğru. Biz dinimizi yaşamıyoruz, unuttuk. Bu halimize, yaşantımıza alıştığımız için bunları doğru sanıyoruz. Rabbime şükürler olsun ki sen bizi gaflet uykusundan uyandırdın” der.

Rica minnet tekrar genci içeri alır.

Anlatılanlar ve gelişmeler karşısında şokta olan aile bu kez Alman gencine sıkıla sıkıla şu teklifte bulunurlar:

“-Bunca yıldan sonra bize dinimizi hatırlattın Allah razı olsun ama biz bu saatten sonra dinimizin inceliklerini gidip başka yerden sormaya, öğrenmeye utanırız. Ne olursun... sen bildiklerini ve de bundan sonra da öğreneceğin dini mevzuuları bize de öğretirmisin?”

Alman genci bu talebi kabul eder. Öğrendiklerini önce kendi hayatında harfiyen uygular sonrasında bu aileye uygulamalı olarak gösterir. Neticede ; Zeynep ile Abdullah evlenirler ve mutlu yuvalarında yaşamlarını sürdürürler.

Anlatılanları dinleyince bu aileyi çok merak ettim, Abdullah ve Zeynep ile mutlaka tanışmak istediğimi arkadaşıma bildirdim. Sağ olsun, yaz tatilinde beni bahsettiğim aile ile görüştürdü. İslam ile şereflenen damatın yüzü pırıl pırıl nurlanmış olduğuna şahit oldum. Yaşananların doğruluğunu bir de gelin ve damattan dinleme fırsatım oldu.

Değerli dostlar; Bu anlatılanlar ve yaşananlar bana Hz.Ömer’in çok güzel bir sözünü hatırlattı. “İnandığınız gibi yaşamazsanız, yaşadığınız gibi inanmaya başlarsınız.” Bu sözün üstüne de başka söz söylenemez. Ne güzel ifade etmiş değil mi ?…Selam ve dua ile sevgili dostlar…

DEVAMINI OKUYUN

DİKKAT EVİNİZ SATILIYOR !

by Abdulkadir Türk Pazar, Haziran 07, 2015 Anılar

Değerli dostlarım; Uzun yıllar boyunca meslek hayatımda yaşadığım ve sizleri de ilgilendireceğini tahmin ettiğim tecrübelerimi, siz değerli okuyucularım ile paylaşmayı uygun gördüm.Umarım faydalı olur.

Daha önceleri görev yaptığım ilçede yaşadığım bir hatıramı anlatayım:

Bir gün işyerimdeki odamda çalışmalarımı sürdürürken; Kapıyı vurmadan ağlayarak odama giren bayan, beklemeden konuşmaya başladı:

“-Müdür bey ne olur bana yardımcı olun.”

Prensip olarak bu şekilde gelen insanlara daha fazla itina gösteririm.Çünkü derdi var bir an önce çözüm bulunmasını istiyor.Önce oturması için yer gösterdim, kendisine gelmesi için su ikram ettim.İlk haline göre biraz olsun rahatladı.

"- Buyurun şimdi sizi dinliyorum." dedim. Derin bir iç çekerek anlatmaya başladı:

"-Ben beş yıllık evliyim şu an iki küçük çocuğum var. Evlendiğimiz de elimizde ne varsa ortaya koyduk başımızı sokacak bir daire aldık. Tapusunu o zaman beyimin üzerine yaptık. Uzun zamandır hissediyordum ama şimdi kesin öğrendim ki başka kadın ile beni aldatıyor.Oturduğumuz evi satacakmış ne olur size geldiği zaman bana haber verin .Evimizi satarsa açıkta kalırım.Çocuklarım ile perişan olurum.Telefonumu vereyim beni haberdar edin ne olur yalvarıyorum … ne olur...”

İnsanın içi parçalanıyor. Tabii ki; telefonunu almak geleni gideni takip etmek kanunen görevimiz olmadığı gibi, aynı zaman da etik olmadığı kanaatindeyim.

Öncelikle belirtilen dairenin son durumunu öğrenmek için sistem üzerinden bir göz attım. Çok üzücü bir durum ile karşılaştım; söz konusu daire bir gün öncesinden, satılmış. Bundan sonrası son derece dramatik olduğu için anlatmayacağım.

Yukarıda anlattığım bayanın, bu kâbus’u yaşamaması için (satıştan önce) Tapu Müdürlüğüne başvurarak, “Aile Konutu” Şerhi talebinde bulunması gerekirdi.

Şimdi size; “Aile Konutu” Şerhi ile ilgili açıklamalarda bulunacağım. Mümkün olduğu kadar sade bir dil ile anlatmaya çalışacağım.

Aile Konutu: Eşlerin bütün yaşam faaliyetlerini gerçekleştirdikleri mekandır.Aile konutu tektir.Eşlerin birden fazla konutları varsa sadece ikamet ettikleri konut üzerine şerh konula bilinir.

Kimler Aile Konutu Şerhi Koydurabilir?

1-Kayıt maliki (tapusu adına kayıtlı kişi, tek başına )

2-Malik olmayan eş (tek başına)

3-Eşlerin her ikisi birden Aile konutu şerhi talebinde bulunabilirler.

Aile Konutu Şerhinin Hukuki Sonucu Nedir ?

Eşlerden biri diğer eşin açık rızası bulunmadıkça, aile konutunu devredemez, (satış,bağış vb.) kiraya veremez,borç altına sokamaz (ipotek vb). Bunlar için mutlaka diğer eşin rızası olması gerekir.

Aile Konutu Şerhi için Hangi Belgeler Gerekir?

1-Kimlik belgesi (Özellikle Nüfus cüzdanı) başka kimlikler ile işlem yapılamaz.

2-Fotoğraf (her kişi için 1’er adet) Son altı ay içerisinde çekilmiş olsun.

3-Konutun; Aile konutu olduğunu gösteren belge (Muhtarlıktan/nüfus Müdürlüğünden veya varsa apartman yönetiminden alınan)

4-Vukuatlı nüfus kayıt örneği ya da evlilik cüzdanı (Eşlerin evliliğinin devam ettiğine dair)

İşlemin mali yönü: Tapu harcı ve döner sermaye harcına tabi değildir. Yani harçların tamamından muaftır. Her hangi bir ücret ödemeyeceksiniz.

Hadi şimdiden kolay gelsin…

DEVAMINI OKUYUN

OLTA İLE TUTULAN BALIĞI YEMEM

by Abdulkadir Türk Perşembe, Haziran 04, 2015 Anılar

Balık tutma hobim nasıl başladı. ? ağabeyimin daha öncesinden oltanın ucuna canlı çekirge takarak hazırlamış olduğu oltayı bahçemizin kenarında akmakta olan, Kanterme deresinde sulama için oluşturulan küçük göle bilinçsizce atmam ile başladı.

Altı veya yedi yaşlarındaydım , büyüklerimin, bak!! otların içerisine girme.. yılan olur.. ikazlarına rağmen boyumu aşan çayır otlarının içerisinden yavaş yavaş ilerleyerek oltayı su ile buluşturmam ile balığın oltaya takılması saniyeler içerisinde oldu.

Oltayı deyneği ile birlikte otların içerisine fırlattım.Daha önceki “yılan olur” ikazları iyice bilinç altıma yerleşmiş olacak ki, balığın otlar içerisinde hoplayıp zıplaması beni korkuttu.

Koşarak oradan uzaklaştım.Bu heyacanla tabi ki (balıkçılar bilir.)aşıyı almış oldum.Olta balıkçılığı dışında balık tutmanın başka yöntemleri üzerinde ilgim olmadı.

Balığın en güzelini en iyisini(Kırmızı benekli ala balık) Trabzon’un ilçesi olan Çaykara’da tutmak ve yemek nasip oldu. Uzungöl’den akarak Çaykara’ya oradan Of’u geçerek Karadeniz ile buluşan Solaklı ırmağının balıkları gerçekten harikaydı.Oradaki çok sevdiğim dostlarımın “K.Maraş’tan geldun Irmakta paluk pırakmadun” şeklindeki takılmalarını unutamam.

Hani hobi dedik ya; Benim gibi balık avlayanlar beni çok iyi anlar. Bu konuda ilgisi olmayanlar için konunun daha iyi anlaşılması için kısaca açıklama yapmada fayda var sanırım ki, konu daha iyi anlaşılsın:

Balık avlamayı hobi olarak yapanlara, tabi ki olta balıkçılığında söz ediyorum.(ticaret amaçlı balıkçılk değil.) Deseler ki; balık avlamaya gideceğin yerde senin için hazırlanmış,paketlenmiş bir kg.balık bulunuyor, bedava , senin olsun .Hadi git al!.. Hiç kimse gidip o balıkları almaz tenezzül etmez. Ama oltası ile sadece iki adet balık avlayacağını bilse üşenmeden koşarak gider.Amaç burada balıklara sahip olmak değil , öyle olsa idi; avlanmasına gerek yoktu. Satın alır o ihtiyacını giderirdi. Avlanmada asıl amaç tutma anındaki hazzı yaşamak.

Balık avlamaya gitmeniz için özel plan, prje yapmanıza gerek yok. Zaten çalışmalarınızdan arta kalan boş vakitlerinizi beyniniz bilinç altından balık avlamaya proğramlamıştır. Arkadaşlarınız ile gitmeye karar vermişseniz randevunuza tam saatinde uyarsınız. Hatta gecenin her hangi bir saati, havanın yağmurlu olması, soğuk olması hiç farketmez. İçinizde o ateş başlamış ise sizi kimse durduramaz. Avlanma esnasında saatleriniz o kadar çabuk geçer ki farkında olamazsınız. Herşeyi unutursunuz.

Eşleri ile bu konuda büyük tartışmalar yaşayan hatta boşanan insanlar tanıyorum.

Balık avlamada can alıcı nokta, oltaya takacağınız yemin canlı olması. Solucan,dere böceği(ala balık buna bayılır)boru kurdu,çekirge vs.

Her balık avlayışımda ; kafama takılan zihnimi meşgul eden sürekli kendimi sorguladığım husus ise ; Belirtmiş olduğum hayvancıkların diri diri olta iğnesine geçirilmesi ve orada onların çırpınışları olmuştur. Bu husus beni oldukça rahatsız ediyor ve üzülüyordum. Bu huzursuzluk yaş kemale erdikçe dahada artarak devam etti. Bu konuda beni rahatlatacak soruma cevap verecek birilerini aradım.

Konuyu kendimce araştırdım rahatlatıcı cevap bulamadım;İmam arkadaşlara, Müftü’lere sordum; ortak cevap şu oldu: “Allah (cc) tüm yaratılan hayvanları insanların faydası için yaratmış neticede sende, onlardan faydalanarak balık avluyorsun dinen bir mahzuru yok.” Fetvasını verdiler.

Bu cevap vicdanımı rahatlatmaya yetmedi. Günler, yıllar böyle geçti.

Bir gün; yıl 2013 aylardan şubat ayı. Bir vesile ile “Sultanların Arifi” Mahmut Sami Ramazanoğlu’nu anma proğramına katılmıştım. Proğramın akışı içerisinde bu mübarek zatın torunu Mahmut Sami Kirazoğlu, dedesi ile ilgili çocukluğunda bizzat yaşadığı hatıralarını anlatırken; “Dedem olta ile tutulan balığı yemezdi.” Dedi.

Evet… dedim yıllarca zihnimi kurcalayan sorumun cevabı gelecek düşüncesi ile pür dikkat dinlemeye başladım. İçimi tuhaf bir heyecan kapladı. Başladı anlatmaya, dedemin şöyle dediğini bizzat işittim :

“Olta ile tutulan balıkta aldatma var. Müslüman, herhangi bir insanı aldatamayacağı gibi mahlukatı da aldatamaz” derdi ve balığın olta ile avlanıp avlanmadığına dikkat ederdi.
Ben bu hususu insanlara anlattığım zaman şu soru ile karşılaştım:Sizlerin de aklınıza gelmiş olabilir ; Oltanın dışında, diğer türlü de balık avlanırken de aldatma olmuyormu? mesela: ağ ile avlanma,zıpkın ile avlanma vs. Ben de kendimce şöyle düşünüyorum. Balık açlık ihtiyacını gidermek için oltaya geliyor. Diğer avlanma şekillerinde bu durum yok.)

O mübarek zattan nakledilen bu sözleri işitince…

Tüm benliğim ile, bu iş benden bitmiştir. Dedim.

Eve döndüğümde gece vakti idi. Av malzemelerimin tamamını (Makaralı kamış,mesinalar,kurşular,malzeme çantası vs.) sokağımızdaki çöp bidonuna attım ve üzerini kapattım.

O günden bu zamana kadar geçen süre içerisinde bir gün olsun, balık avlamaya müsait yerlerde ikamet etmeme rağmen balık avlama isteğim olmadı.Avlanan insanlar gördüğüm zaman tekrar başlasam mı ? gibi bir düşüncelere kapılmadım , bu işi bıraktığım için pişmanlık duymadım. O şiddetli arzu silindi gitti. Şükürler olsun...

Değerli dostlarım, bu makalemdeki amacım asla, kendimi övmek değil,'...desinler' amacıyla yazmadım. Bu aşırı tutku, balık avlamada olduğu gibi futbol takımı tutmada ,araba sevdası hatta daha kötüsü Allah korusun sigara,içki,kumar tutkusu olabilir. Ailemize , yakınlarımıza ayıracağımız vaktimizi farkında olmadan başka şeylere harcıyor olabiliriz.

Ben isterim ki; Mevlamız tarafından bizlere bahşedilen sevgi, aşk ve muhabbet duygularımızı gerekli yerlerde ve gerektiği miktarda ölçülü kullanalım. Çünkü her şeyin bir hesabı var vesselam. Selam ve dua ile..

DEVAMINI OKUYUN

KUŞ VE SİNCAP

BAŞIMDAN VURULDUM !

SADAKA BELAYI ÖNLER.

YA İBADETLERİMİZ DEFOLU ÇIKARSA...?

EKMEK BÖLDÜRTMEYEN KÖY!

ALMAN DAMADIN TÜRK AİLESİNİ HAKİKAT SABAHINA UYANDIRMASI

DİKKAT EVİNİZ SATILIYOR !

OLTA İLE TUTULAN BALIĞI YEMEM

Hakkımda

ABDULKADİR TÜRK

Bu Blogda Ara

SOLUTİON TO THE VERTİGO

Etiketler

Blog Arşivi

Hakkımda

Etiketler

Popüler Yazılar

Blog Arşivi

Ziyaretçi Sayısı